บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 24 หน้า 2
“ฉันก็พูดไปอย่างที่เขาควรจะเข้าใจมาตั้งนานแล้ว”
“อะไร...แม่พูดอะไร”
”ก็แค่บอกเขาไปว่า เขาจะแต่งงานกับแกได้ ก็ต่อเมื่ออีแย้มมันตายแล้วเท่านั้นแหละ”
“แม่”
อ่ำอุทาน “อุไร..ทำไมทำอย่างนั้น”
“ฉันไม่ได้ขัดขวางความรักของแก แค่ถ้าเขาอยากแต่งงานกับแกเร็วๆ เขาก็คงหาหนทางเอาเอง”
“ทำไมแม่ใจร้ายยังงี้”
“เท่านี้มันยังน้อยกว่า ที่อีแย้มมันทำกับฉัน กับป้าแก”
“เรื่องมันนานมาแล้วนะแม่”
“นานแค่ไหนฉันก็ไม่ลืม แล้วก็ไม่มีวันลืมด้วย ถ้าฉันทำแค่นี้แล้วแก รู้สึกว่าแกเจ็บปวดหายใจหายคอไม่ออก ฉันบอกแกได้เลย ทีอีแย้มมันทำกับฉันกับป้าแก มันหนักหนากว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า เพราะฉะนั้น แกต้องเข้าใจ แล้วก็เห็นใจฉันบ้าง มันเป็นเวลาของการเอาคืน”
ระพีพรรณเสียใจ วิ่งขึ้นข้างบนไป อ่ำท้อใจกับทิฐิของอุไร
โทรศัพท์ปวริศดังขึ้น ปวริศหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นเบอร์ระพีพรรณโชว์หน้าจอ ปวริศวางโทรศัพท์ลง ไม่ยอมกดรับสาย ไม่ยอมกดทิ้ง เขาถอยออกไปห่างจากโทรศัพท์ ปวดใจกับอุปสรรคที่เกิดขึ้น
ระพีพรรณรอจนหมดสัญญาณเรียกสาย จึงกดเรียกใหม่ น้ำตาพาลไหลออกมาเพราะรู้เต็มอกว่าเขาตั้งใจที่จะไม่รับสายเธอ เขาปิดโอกาสที่เธอจะได้พูด หรือปรับความเข้าใจกัน
อ่ำตะโกนเรียกที่ตีนบันได้ “ระพีเอ๊ย...ลงมากินข้าวเถอะลูก” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ อ่ำรู้ดีว่าหลานกำลังเสียใจขนาดไหน
“ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกแม่ มันหิวเดี๋ยวมันก็ลงมาหากินของมันเองโตแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ”
“อุไรเอ๊ย..”
“ฉันรู้ว่าแม่จะพูดอะไร ในเมื่อส่วนที่พี่อัมพรขอร้องฉันก็ไม่ได้ผิดคำพูด แล้วจะมาหาว่าฉันใจร้ายได้ยังไง”
“คนที่เป็นฝ่ายให้ยังไงก็อยู่ในที่สูงกว่าผู้รับนะลูก แล้วการให้อะไรก็ไม่ได้บุญยิ่งใหญ่เท่าให้อภัยหรอก”
“ทำบุญกับผีบ้านผีเปรตอย่างอีแย้มให้ตายก็ไม่มีทางได้บุญหรอกแม่”