บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 14
ลือชัยที่ใจเสาะแหกปากโวยวายเมื่อครู่นี้ถึงกับหุบปากเงียบ เพราะเหตุการณ์ข้างนอกห้องเหมือนจะรุนแรงกว่า หมอและพยาบาลไปมุงดูกันที่ประตูจนหมด
พะยอมลากแย้มกลับเข้ามา
แย้มยังโวยวาย “มึงโทรเรียกไอ้ยูรให้มันมาเดี๋ยวนี้เลย อียอม กูจะเอามันเข้าคุกให้ได้”
“ขืนเอาเรื่องเขาก็ฟ้องกลับเอาหรอก แม่ไปตบเขาก่อนนะ”
“มึงก็บอกไอ้ยูรมันไปสิว่า มันตบกูก่อน ไอ้ยูรมันเป็นตำรวจ ยังไงมันก็ต้องเข้าข้างกูแม่มันทั้งคนนะโว้ย”
“พี่ยูรเขาไม่หน้ามืดยังงั้นหรอกแม่”
“ถ้างั้นมันจะเป็นตำรวจไปทำไม พ่อแม่ญาติพี่น้องมันต้องมาก่อนสิโว้ย”
“แม่..สงบสติอารมณ์ก่อนได้ไหม”
“ลูกมึงเจ็บปางตายอยู่นี่ก็เพราะมัน ยัดข้อหาพยายามฆ่าไปเลยก็ยังได้”
ลือชัยงง “ใครพยายามฆ่าใครยาย”
“ก็อีคนที่มันขับรถชนเอ็งน่ะสิ เอ็งจำหน้ามันไว้ให้ดี อีนี่มันคู่แค้นเก่าของพวกเรา ยังไงก็ต้องล้างโคตรไปชั่วลูกชั่วหลาน”
ลือชัยได้แต่ตาปริบๆ พะยอมเอือมระอา แต่พูดอะไรไม่ออก เพราะแย้มแรงเกินยั้ง
ที่ร้านอาหารอุไร อ่ำอ่อนใจ “เรื่องไม่น่าจะเป็นเรื่อง มันกลายเป็นเรื่องอีกจนได้”
อุไรแค้น “คงถึงเวลาต้องจองเวรจองกรรมกับมันอีกแล้วน่ะสิแม่ มันถึงเวียนมาเจอกันด้วยเหตุแบบนี้”
อัมพรอดเป็นห่วงไม่ได้ “แล้วลูกพะยอมมันเป็นยังไงบ้าง”
“มันไม่ตายง่ายๆ หรอก แต่ถ้ามันตายก็ดีนะ แม่มัน ยายมันจะได้รู้จักความเจ็บปวดอย่างที่พี่ลิ้มรสอยู่นี่ไง”
“พี่อยากให้เขาลิ้มรส แต่พี่ไม่อยากให้ใครตายหรอกนะอุไร”
“ฉันกลับไม่คิดยังงั้น”
อ่ำพยายามจะปรามลูก “อุไรเอ๊ย.. เจ้าคิดเจ้าแค้นไปมันมีแต่ความทุข์ จะกัดกร่อนจิตใจของเราเองนะลูก”
“แล้วอีแย้มล่ะแม่ ต่อให้แผ่เมตตาให้มันขนาดไหน แม่คิดเหรอว่ามันจะเลิกจองเวรกับเรา มันเสี้ยมมันสอนให้ยงยุทธเข้าใจแม่มันผิดๆ สอนให้ลูกเกลียดแม่ตัวเองคนอย่างมันสมควรให้อภัยเหรอแม่” อุไรเดินหนีออกไป
“ซักวัน อุไรมันจะเข้าใจเอง” อ่ำได้แต่หวัง อ่ำเห็นอัมพรซึมไป เลยถามขึ้น “ทุกวันนี้เอ็งยังเจอยงยุทธมันบ้างไหม”