บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 25
เป้ของธนาถูกโยนไปไว้มุมนึงธนาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง และเซ็ง
ปวริศแซว “อะไร...แค่นี้ถึงกับหมดเรี่ยวหมดแรงเลย”
“เซ็งว่ะ ฉันไม่คิดว่าครึ่งปีค่อนปี–ขนาดนี้แล้ว รัตน์ยังคิดถึงยงยุทธมันอยู่”
“มันเรื่องธรรมดา คนเคยรักกันจะให้ลืมง่ายๆ ได้ยังไงวะ”
“แต่ถึงขั้นตาฝาดเห็นเป็นไอ้หมอนั่นมันเกินไปว่ะ”
“อดีตก็คืออดีตโว๊ย มันอยู่ที่ปัจจุบันนายจะชนะใจรัตน์เขาได้รึเปล่า ขืนนายมัวหน่อม-แน๊มคิดเล็กคิดเล็กคิดน้อยยังงี้ อีกห้าปีสิบปี นายกันรัตน์ก็ไม่มีทางไปถึงไหนหรอก”
ธนาพยายามทำใจต้องสู้
ระพีพรรณเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋า หทัยรัตน์นั่งซึม
“อะไรกัน...ท่าทางหมดสนุกเอาซะดื้อๆ”
“มันอดคิดไม่ได้นะระพี ว่าตอนนี้ยงยุทธเขาไปอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่”
“เค้าว่าจริงๆแล้วตัวเองกังวลเรื่องของตัวเองกับธนามากว่าใช่ไหม”
“ก็คงใช่ๆ..เพราะถ้าจู่ๆ ยงยุทธเขาเกิดกลับมา..”
“อย่าลืมนะว่าเขาเป็นคนหายออกไปจากชีวิตรัตน์เอง”
“ไม่มีใครลืมความรักครั้งแรกได้หรอกนะระพี”
“มันก็จริง แต่ถ้าจะถามความเห็น เค้า...เค้าว่า ตอนนี้ตัวเองก็ควรห่วงความรู้สึกธนาให้มากๆ เหมือนกัน ตัวเองจะมัวลังเลไม่ได้ อย่ามัวสงสารยงยุทธคนเดียว สงสารธนาบ้าง”
แย้มกินข้าวไม่หมด เขี่ยข้าวเบื่อๆ แล้ววางซ้อน เสือกจานข้าวออกไปไกลตัว
“แม่กินข้าวน้อย กินขนมละกันนะ” สุดากุลีกุจอไปจัดขนมให้
“ไม่เอา..กินไม่ลง”
ประยูรเสนอ “แม่..ไอ้เรื่องปล่อยเงินกู้ของแม่นี่ฉันว่า...แม่เลิกซะเถอะ”
สุดาชะงักหัวแทบทิ่ม