บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 25 หน้า 3
“เดี๋ยวลูกมันก็ค่อยๆเรียนรู้ไปเอง ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก”
ลือพงษ์มองพะยอมอยู่อึดใจ “ขอบใจนะพะยอม”
“มาขอบอกขอบใจฉันเรื่องอะไร”
“ขอบใจที่ไม่ทอดทิ้งกัน ทั้งที่ตั้งแต่อยู่กินกันมา เค้ารู้ตัวดีว่าเค้าไม่เคยใส่ใจพะยอม”
“มันผ่านไปแล้วจะไปพูดถึงมันอีกทำไม”
“เค้าขอโทษนะ ถ้าเค้าทำอะไรไม่ดีกับตัวเองเอาไว้”
“ไม่มีใครสมหวังในทุกอย่างหรอกฉันชินแล้ว ทำใจได้มานานแล้วเห็นมากับตาแล้ว เชื่อแล้วว่าเวรกรรมมันมีจริง ฉันถึงไม่อยากติดค้างอะไรกับใคร ทำใจให้สบายเถอะ”
หทัยรัตน์ออกมาเดินเล่นชมสวน ยงยุทธซ่อนตัวอยู่ในที่ลับตา เขาเฝ้าแอบมองหทัยรัตน์ที่เดินเล่นอยู่ ใจหนึ่งยงยุทธก็อยากออกไปแสดงตัวให้หทัยรัตน์เห็น แต่อีกใจก็ยังไม่กล้า เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ตัดสินใจแน่ กดเบอร์หทัยรัตน์ กดเบอร์เสร็จ กำลังจะกดส่งสัญญาณ
ธนาเดินตามหทัยรัตน์ออกมา ยงยุทธชะงัก ยั้งมือไว้
“นานๆได้ออกมาเที่ยวไกลๆ ไม่ต้องเจอใครที่รู้จักเรา ก็ดีเหมือนกันนะรัตน์”
“นึกว่าชอบความเป็นดาราซะอีก”
“เหนื่อยจะตาย ต้องคอยระวังตัวไม่ยิ้มก็ถูกข้อหาหยิ่ง เล่นกับแฟนคลับมากๆก็ถูกข้อหาหยิ่ง เล่นกับแฟนคลับมากๆ ก็ถูกข้อหาสร้างภาพเสแสร้ง วันๆ ได้เป็นตัวของตัวเองกี่ชั่วโมงกัน”
“คิดมาก...ก็ถือซะว่ามันเป็นงานอย่างนึง”
“ธนาคงอยู่ตรงนี้ไม่นานหรอก เก็บเงินได้สักก้อน ไปหาอย่างอื่นทำดีกว่า”
“ตัวเองจะไปทำอะไร”
“ยังไม่รู้เลย รัตน์แนะนำหน่อยสิ”
“ชีวิตตัวเองจะมาให้คนอื่นแนะนำไดยังไง”
“ก็ครึ่งนึงของชีวิตธนาฝากไว้ฝากกับรัตน์แล้วไง”
“อย่ามาทำเลี่ยนๆ แถวนี้เลย” หทัยรัตน์เขินแต่ต้องกลบเกลื่อนด้วยการสะบั้นอารมณ์ หทัยรัตน์เดินหนีออกไป ธนาตาม
ยงยุทธที่ซ่อนตัวอยู่ ถึงจะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดคุยกัน แต่ก็รู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดแนบแน่นกว่าความเป็นเพื่อน