บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 25 หน้า 2
แย้มปฎิเสธ “เลิกได้ยังไง”
“จุกจิกวุ่นวาย น่าปวดหัว ทุกวันนี้เราก็มีกินมีใช้กันดีพออยู่แล้ว หลานแม่แต่ละคนก็มีงานมีการทำกันหมดแล้วด้วยไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว ฉันอยากให้แม่เลิก”
แย้มนิ่งคิด เห็นจริงครึ่งหนึ่ง
สุดาท้วง “เสียดายนะแม่...เงินที่อยู่ในตลาดนั่นน่ะน้อยซะที่ไหน”
“กูเองก็เบื่อๆ อยู่เหมือนกัน แต่จะเลิกยังไงกูนึกไม่ออก”
สุดาใจหายแว๊บลาภหลุดมือ
“แม่ก็ขอเก็บแต่ต้นคืนก็พอ ดอกไม่เอาเก็บซักปีก็คงหมด ฉันว่าลูกหนี้แม่ต้องดีใจกันทุกคนแหละ”
สุดายังหาทางค้าน “พูดน่ะมันพูดง่าย”
“ดอกเบี้ยบางคนแม่เก็บมาได้มากกว่าต้นแล้วด้วยซ้ำ ลับหลังแม่เขาอาจจะด่า แม่สาปแช่งแม่ก็ได้...เลิกซะเถอะแม่อย่าทนให้ใครเขาสาปแช่งอยู่เลย”
“ให้กูคิดกูก่อน” แย้มลุกออกไปจากโต๊ะเดินขึ้นข้างบนไปเงียบๆ
สุดาไม่พอใจสามี “แนะอะไรไม่แนะ แพะให้เลิกทำมาหากินรู้ไหมเดือนๆ เงินมันเท่าไหร่เข้ามานะ”
ประยูรขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง สุดาขัดใจเป็นอย่างยิ่ง
รูปถ่ายยงยุทธอยู่ในกรอบเปลือยๆไม่มีกระจก แย้มนั่งมองรูปนั้นอย่างปลงตก “คนทั้งตลาดมันด่ามันสาปแช่งย่า ...ทำไม ย่าจะไม่รู้ แต่ที่ต้องฝืนทำก็เพื่อหลานคนเดียว หลานของย่าต้องมีหน้ามีตากว่าคนอื่น..รู้บ้างไหมว่าย่าทำเพื่อหลานขนาดไหน โกรธย่า เกลียดย่าจนไม่คิดจะกลับมาแล้วยังงี้ ย่าจะต้องดิ้นรนไปทำไมให้คนมันด่า..” แย้มเช็ดน้ำตา
สุดาเปิดประตูเข้ามา “คุณแม่...คุณแม่อย่าไปฟังพี่ยูรเขาเลย...ทุกวันนี้หนูก็เป็นคนเก็บดอกเก็บต้นมาให้คุณแม่อยู่แล้ว..คุณแม่ไม่เห็นจะต้อง...”
“เวลาเขาด่า...เขาด่ากูไม่ได้ด่ามึง”
“ถ้าคุณแม่คิดจะเลิกจริงๆ หนูมีข้อเสนอให้คุณแม่ค่ะ”
พะยอมเช็ดตัวให้ลือพงษ์ที่นอนนิ่งแทบขยับตัวไม่ได้
“ชัยไปไหน”
“ไปช่วยงานที่บริษัท กลับเย็นๆโน่นแหละ”
“มีปัญหาอะไรไหม”