บทละครโทรทัศน์ ดวงใจในไฟหนาว ตอนที่ 12 หน้า 4
เยี่ยมยุทธมองครูอารีหลายวินาที “แหม เป็นสาวๆ ผมเขินแน่ พวกพี่เลี้ยงคนยากนี่ สเป็คผมเลย”
เยี่ยมยุทธพูดตลกๆ ครูอารียังไม่ปล่อยมือเยี่ยมยุทธและไม่ตลก จริงจังทีเดียว ครูอารีมองไปที่ กำแพงรูปแสงจากดาว และแสงจากอาทิตย์ เยี่ยมยุทธมองตาม “คนเราทุกคน มีทั้งด้านมืดและด้านสว่าง หน้าที่ของเราคือใช้หัวใจด้านสว่างให้มากๆ พอตัวเราเรืองแสงออกมา เราก็ใช้แสงนั้นส่องนำทางผู้อื่น พอคนอื่นมีความสุข แสงจากเขาก็จะกลับมาที่ตัวเราอีก เราก็จะสว่างขึ้น มีความสุขขึ้นเรื่อยๆ นี่คือทฤษฎีของแสงสว่าง ทฤษฎีของความสุข” เยี่ยมยุทธมองรูปศิลปะนั้น รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด เยี่ยมยุทธยิ้มรับความรู้สึกนั้น รู้สึกประทับใจในตัวครูอารี “ขอบคุณครับครู” ครูอารียิ้มอ่อนโยนตอบ
โรงเรียนสอนดนตรี จินดานั่งเศร้ามองเครื่องเป่า เป่าไม่ได้ ได้แต่นั่งมอง นัดธนูมาหา ธนูมาถึงมองงงๆ
“ครูยังไม่มาหรือครับ”
“ฉันไม่ได้นัดครูหรอกค่ะ ฉันขอครูพักซ้อมอาทิตย์หนึ่ง ฉันนัดคุณคนเดียว”
“มีอะไรหรือครับ ทำไมถึงพักการซ้อมซะล่ะ”
“ฉันเป่าไม่ได้ ทุกครั้งที่เป่า ฉันก็จะคิดถึงคุณเยี่ยม เขาเป็นคนผลักดันฉันให้มาถึงจุดนี้ เขาเป็นคนแรกที่เชื่อมั่นฉัน”
“คุณยังไม่ดีขึ้นอีกหรือ” จินดาส่ายหน้า สายตาทุกข์หนัก
“ถ้าไม่คิดถึงคุณเยี่ยม ฉันก็จะคิดถึงยายปิ่นมุก ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ยิ่งเกลียด”
“โห ความรู้สึกเยอะขนาดนี้ จะมีสมาธิซ้อมได้ยังไง เดินข้ามสองคนนี้ไปไม่ได้หรือครับ”
“ไม่ได้ ฉันทำไม่ได้จริงๆคุณธนู ฮือ”
จินดากลุ้มมากจนร้องไห้ออกมา ธนูกลุ้มตาม สุดปัญญา เพราะก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน
บ้านศิลาทอง ปิ่นมุกนั่งเศร้ารอคอย เยี่ยมยุทธเดินมาพร้อมช่อดอกไม้ ปิ่นมุกดีใจสุด โผเข้ากอดทันที คิดถึงสุดหัวใจ “คุณเยี่ยม ฉันคิดถึงคุณจังเลย”
“ผมเข้าป่ามา ไม่ได้รับสายคุณเลย ออกมาเห็นมิสคอลเต็มไปหมด เพิ่งนึกได้ว่าผมผิดนัด นี่ดอกไม้สำหรับคำขอโทษ” ปิ่นมุกมองดอกไม้ ความดีใจหายลง กลายเป็นความโกรธ เดินถอยออกไป ไม่รับดอกไม้ เสียงและหน้าบึ้งตึง “คุณใจร้ายกับฉันเหลือเกิน ไม่เคยมีใครทิ้งๆขว้างๆ ฉันเหมือนคุณ”
เยี่ยมยุทธกลืนน้ำลาย กลัวปิ่นมุกจะโกรธ “เอ้อคือ”
แต่ปิ่นมุกก็เข้มได้แค่ไม่กี่นาที ในใจปิ่นมุกตระหนักว่า ทนโกรธเยี่ยมยุทธไม่ได้ พุ่งเข้ามากอดใหม่ น้ำตาคลอออกมา ด้วยรักที่ท่วมท้น “ฮือ แต่ฉันขาดคุณไม่ได้ ทีหลังอย่าหายไปนานๆ อย่าทรมานฉันแบบนี้เลยนะคะ”