บทละครโทรทัศน์ ดวงใจในไฟหนาว ตอนที่ 22 หน้า 3
ดาวเหนือชี้ ของที่เป็นเชือกและเม็ดลูกปัดเงิน เพื่อจะขอทำเอง คนขายพยักหน้า ดาวเหนือและเยี่ยมยุทธก็เลยเลือกๆ เอาของมาที่มุมหนึ่งพร้อมอุปกรณ์ เพื่อนั่งทำกันตรงนั้นเลย
“อ่ะ คุณทำให้ฉัน ฉันทำให้คุณเป็นสร้อยคู่นะ”
เยี่ยมยุทธไม่ไว้ใจ “สร้อยคู่”
“ห้ามถอด จนกว่าจะเลิกกัน”
“เลิกกัน คุณยอมคบผมแล้วหรือ” ดาวเหนือ เริ่มทำสร้อย “เมื่อไหร่เลิกกันก็ถอดมันทิ้ง ให้อีกฝ่ายเห็นก็จะได้รู้ว่าเลิก ตกลงตามนี้นะ คราวนี้ทำตามฉัน ถักหนังแบบนี้ค่ะ”
“อ่ะ โอเค ผมยอมให้คุณหลอกตลอดอยู่แล้วนี่ มาๆ” เยี่ยมยุทธเริ่มทำของตัวเอง ทั้งสองทำไป คุยไป
“ตอนฉันทำงานหาเงิน ฉันรู้สึกว่า เงินสำคัญเหลือเกิน แต่เวลานี้ ที่มีเงินเยอะแยะฉันกลับรู้สึกว่า ในโลกนี้มีสิ่งที่สำคัญกว่าเงิน นี่เป็นอีกอย่างที่เราสองคนเหมือนกัน”
“ผมชอบตอนที่เราทำงานด้วยกันที่มูลนิธิมากเลย”
“ใช่ ฉันก็ชอบคุณในเวลานั้นมาก หายากมากนะ คนที่จริงใจกับคนจน ต่อให้คุณเคยจนก็เถอะ มันยากใช่ไหมที่เราทำดีกับพวกเขาทุกอย่าง โดยที่พวกเขาไม่มีอะไรตอบแทนคุณเลย”
“มีสิ ความสุขไง ความสุขที่เห็นพวกเค้าพ้นจากความทุกข์” เยี่ยมยุทธ มองหน้าดาวเหนือจริงจัง ดาวเหนือกำลังชื่นชมเยี่ยมยุทธอยู่ มองเยี่ยมยุทธด้วยความรัก จนเยี่ยมยุทธต้องมองแล้วมองอีกนี่ใช่ ดาวเหนือที่เยี่ยมยุทธรู้จักหรือเปล่า “พักหลังคุณไม่เคยชมผมเลย”
“คืนนี้ เป็นเวลาพิเศษ ฉันจะพูดแต่ความจริงค่ะ”
“เวลาพิเศษที่ไม่มีกับดัก ไม่มีที่ช็อตไฟฟ้า แบบนั้นน่ะหรือ”
เยี่ยมยุทธหวาดระแวงไม่เลิก ดาวเหนือมองเยี่ยมยุทธ เล่าเรื่องต่างๆ อย่างจริงใจ และเป็นธรรมชาติมาก ราวกับไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อน “ไม่มีค่ะ อย่างที่คุณรู้ ตั้งแต่แรกฉันไม่ได้ชื่นชมที่คุณหล่อ ไม่ได้ชื่นชมที่คุณรวย แต่สิ่งที่คุณทำให้พ่อแม่ฉัน มันทำให้ฉันเอ้อ ...” ดาวเหนือเขินจริงๆ ทุกอย่างจริงจัง จริงใจ
“ไม่เป็นตัวของตัวเอง หยุดมองและหยุดคิดเรื่องคุณไม่ได้”
เยี่ยมยุทธยิ้มดีใจ “คุณสนใจผมตั้งแต่แรกเหมือนกัน” ดาวเหนือพยักหน้า อายๆ
“ค่ะ ตอนคุณช่วยชีวิตฉัน ก็เริ่มๆ แต่ตอนที่คุณช่วยพ่อ เอ้อ น่าจะเริ่มตอนนั้น”
เยี่ยมยุทธเคลิ้ม ยิ้มตาม สักพักสะดุ้ง หันซ้ายขวา “เดี๋ยวๆ”
“มองอะไรคะ”