บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 6 หน้า 5
“แล้วในฝัน แกไปทำอีท่าไหน ถึงเจองูรัดเอาได้วะ” ประกิตเอ่ยถาม
“ฉันฝันว่าฉันกลับไปที่ถ้ำใต้เทวาลัย”
วันชนะปลอบ “นี่แกหมกมุ่นกับการขุดสมบัติโบราณในถ้ำจนเก็บเอาไปฝันเลยเหรอวะ”
ประกิตเสียงสั่น “แล้วในฝัน แกเจออะไรมั่งวะ”
ทศพลไม่ตอบ ความฝันนั้นเหมือนจริงมาก มากราวกับว่าเขาถูกงูรัดจริงๆ
เช้าวันใหม่ แสงเงินแสงทองสาดส่องทลอดบานประตูของเทวาลัยเจ้าแม่นาคี กำนันแย้มกับเลื่องยืนชี้นิ้วสั่งพวกชาวบ้านตระเตรียมพิธีบวงสรวงเจ้าแม่นาคี ชาวบ้านชายหญิงเตรียมบายศรี เครื่องเซ่นสังเวยหมูเห็ดเป็ดไก่ เหล้ายาปลาปิ้งหน้าเทวรูปเจ้าแม่นาคี ชบากับมะลิช่วยกันแต่งตัวให้ลำเจียกอยู่ที่มุมหนึ่งของปราสาท เตรียมเข้าร่วมพิธี คำแก้วเดินเข้างานมา พวกชาวบ้านมองคำแก้วแปลกๆ เหมือนเป็นตัวประหลาดของหมู่บ้าน
“ฉันนึกว่าแกจะไม่กล้าโผล่หัวมางานนี้ซะแล้ว” ลำเจียกแขวะ
คำแก้วสวนแบบไม่กลัว “ทำไมฉันต้องไม่กล้ามาด้วย”
“ตัวประหลาดอย่างแก รำๆ อยู่อาจจะกลายร่างเป็นงูก็ได้ ใครจะไปรู้”
ชบารีบถือหางลำเจียก “น้ำหน้าอย่างมัน ถ้าไม่เป็นงูปากจิ้งจกก็ต้องเป็นงูเขียวหางไหม้ไร้พิษสง”
“เป็นงูน่ะยังดี ฉันกลัวว่าแกจะกลายร่างเป็นแย้ เป็นเหี้ยไปน่ะซี้” มะลิหน้าตายียวน
สามสาวหัวเราะเยาะคำแก้ว คำแก้วแววตาเรืองแสงวาบหนึ่งแต่ไม่มีใครสังเกตเห็น กำมือแน่น
ทันใดนั้น คำปองก็เข้ามาจับมือคำแก้วเอาไว้ก่อน “คำแก้ว อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ”
คำแก้วข่มใจระงับโกรธ หลบไปอีกทาง
“โธ่เอ๊ยยย... นึกว่าจะแน่” ลำเจียกเยาะเย้ย
“ที่ลูกสาวข้ายอมนิ่งไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะไม่อยากลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับพวกเอ็งต่างหาก” คำปองมองลำเจียกอย่างตำหนิ ก่อนตามคำแก้วไป
ลำเจียกเบ้ปาก มองตามหลังสองแม่ลูกด้วยความเกลียดชัง
ทางด้านกำนันแย้มกับพรรคพวกจับตามองคำแก้วอยู่ที่มุมหนึ่ง
“หมออ่วมสงสัยนังคำแก้วเหรอ” กำนันแย้มเอ่ยถาม
“ใช่! นังคำแก้วมันเกิดวันสุริยคราส นาคราชกลืนดวงตะวัน เจ้าแม่นาคีนำบริวารออกอาละวาดกัดกินผู้คน ตัวมันคงไม่แคล้วต้องอาถรรพ์ไปด้วย”
กอเห็นด้วยกับหมออ่วม “ข้าเคยเห็นนังคำแก้วมันลอกคราบตัวเป็นเกล็ดคล้ายงู”
กำนันแย้มถามย้ำ “เอ็งแน่ใจเหรอวะไอ้กอ”
กอยกมือท่วมหัว “ให้ข้าไปสาบถสาบานวัดไหนก็ได้ ข้าว่านังคำแก้วต้องไม่ใช่คนธรรมดา”