บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 4 หน้า 2
อาจารย์ทัศนัยนิ่งคิดแล้วตอบกำนันกลับ “ก็ได้... พวกเราจะกลับ” กำนันแย้มค่อยยิ้มออก โดยเฉพาะเลื่องที่โล่งใจที่ทศพลจะออกไปจากหมู่บ้านเสียที อาจารย์ทัศนัยเอ่ยต่อ “แต่ผมต้องเอาศพคนขับรถกลับไปพร้อมกับพวกเราด้วย”
ทศพลรีบเสริม “พวกเราต้องการเอาศพลุงชมกลับไปทำพิธีที่กรุงเทพ ไม่ใช่ฝังเป็นศพไร้ญาติอยู่ที่นี่”
“ไม่ได้ ! ยังไงก็ไม่ได้ !” กำนันแย้มตวาดลั่น
“ไหนๆ คนก็ตายไปแล้ว กำนันจะหวงศพไว้ทำไมอีก” วันชนะแปลกใจ
“คนที่ถูกงูฉกตายต้องกลายเป็นบริวารของเจ้าแม่นาคี จะย้ายศพไปไหนไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างงั้นจะเกิดอาเพศใหญ่ ! วิญญาณคนตายจะไม่ไปผุดไปเกิด” กำนันแย้มยื่นคำขาด
อาจารย์ทัศนัยถึงกับพูดไม่ออก
รัตนาวดีเหมือนคนสติแตก พิมพ์พรกับเจิดนภาต้องคอยปลอบ
“พิมพ์... เจิด... เราหนีไปจากที่นี่กันเถอะ ฉันอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว”
พิมพ์พรแจง “ยัยรัตน์ ตั้งสติให้ดี เราจะหนีไปได้ยังไง ดอนไม้ป่าอยู่ห่างจากตัวเมืองเป็นสิบๆ กิโลฯ ถ้าไม่มีรถ เราก็ไปไหนไม่ได้”
รัตนาวดีกลอกตาคิด “ท้ายหมู่บ้านเป็นแม่น้ำ เราต่อแพแล้วล่องไปมั้ย”
“พวกเราไม่มีใครถ่อแพเป็นสักคน แถมแม่น้ำเชี่ยวซะขนาดนั้น ขืนถ่อแพทวนกระแสน้ำขึ้นไป มีหวังคงได้แพแตกจมน้ำตายก่อนจะพ้นเขตดอนไม้ป่า” เจิดนภาพยายามอธิบาย
“อยู่ก็ตาย หนีก็ตาย ฉันจะทำยังไงดี” รัตนาวดีร้องไห้โวยวาย
คำแก้วเอาเสื้อผ้ามาให้สามสาวผลัดเปลี่ยน “ดอนไม้ป่าเป็นดินแดนอาถรรพ์ ไม่ว่าใครเข้ามาแล้วก็อย่าหวังว่าจะออกไปจากที่นี่ได้ ถ้ายังไม่ถึงเวลา”
“นี่เธอแช่งพวกฉันเหรอ” พิมพ์พรรู้สึกขัดหู
“ฉันก็แค่อยากให้เพื่อนของคุณสงบจิตสงบใจลงบ้างเท่านั้น”
พิมพ์พรตอบกลับเสียงเหยียด “ขอบใจนะ แต่พวกฉันคงไม่ต้องการความหวังดีจากเธอ”
“ไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร แต่อย่าลืมสิว่าตอนนี้พวกคุณสามคนกำลังอาศัยชายคาบ้านใครอยู่” คำแก้วพูดจบก็ส่งเสื้อผ้าให้ “ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้”
พิมพ์พรไม่ยอมรับ เจิดนภาต้องรีบรับไว้แทน เจิดนภาเอาเสื้อผ้าของคำแก้วออกมาคลี่ดู เห็นเป็นชุดชาวบ้าน
พิมพ์พรรีบคว้าเสื้อคืนให้คำแก้ว “เสื้อผ้าของเธอ ฉันไม่ใส่ให้คันหรอก เอากลับไปซะ”
คำแก้วพยายามระงับความโกรธ ลุกพรวดออกไป ไม่อยากตอแยด้วย พิมพ์พรฮึดฮัด ยิ่งเห็นหน้าคำแก้ว ยิ่งเกลียดขี้หน้า