บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 4 หน้า 3
คำปองเอาน้ำพริกปลาร้า ผักต้ม เนื้อเค็มแห้ง และข้าวสวยคดใส่ปิ่นโตเถาใหญ่แล้วสั่งคำแก้ว “เอากับข้าวกับปลาไปให้พวกอาจารย์เค้าที ป่านนี้คงจะหิวกันแล้ว”
“ไม่รู้เมื่อไหร่พวกคนเมืองจะกลับๆ กันไปเสียที” คำแก้วเปรย
“เอ็งอยากไม่อยากให้เขาอยู่ที่นี่เหรอ”
“คุณทศพลไปมีเรื่องกับลูกชายกำนันแย้มเข้า ฉันกลัวว่าพี่เลื่องจะไม่ยอมรามือง่ายๆ”
คำปองพูดยิ้มๆ “อ้อ... ที่แท้ก็เป็นห่วง”
“ฉันไม่ได้เป็นห่วง แต่ไม่อยากให้ใครต้องมาเลือดตกยางออกในบ้าน ฉันขี้เกียจต้องมานั่งทำแผลให้”
“ถ้าพ่อทศพลมาได้ยินเข้าคงดีใจที่เอ็งมีแก่ใจ “นึกถึง” เค้า”
“เรามันคนบ้านป่าบ้านดง คนเมืองอย่างเขาจะมาสนใจอะไร พอเสร็จธุระแล้วก็เขาก็ไป ไม่ได้กลับมาเจอหน้ากันอีก” คำแก้วคว้าปิ่นโตเดินออกจากครัวไป เหมือนไม่เห็นทศพลอยู่ในสายตา
อาจารย์ทัศนัยกับลูกศิษย์หารือกันหลังกลับจากบ้านกำนันแย้ม
“คำก็เจ้าแม่นาคี สองคำก็เจ้าแม่นาคี! คนหมู่บ้านนี้มันเป็นอะไรกันนักหนา ถึงได้เกรงกลัวเจ้าแม่นาคีกันนัก” วันชนะบ่น
เชษฐ์อธิบาย “ความศรัทธากับความงมงายบางครั้งก็อยู่กันใกล้นิดเดียว ชาวบ้านดอนไม้ป่าดูท่าจะนับถือบูชาเจ้าแม่นาคียิ่งกว่าหลักคำสอนของพระพุทธองค์เสียอีก”
“แล้วเรื่องศพลุงชม เราจะเอายังไงต่อไปดีล่ะครับอาจารย์” ทศพลถามอาจารย์ทัศนัย
“ยังไงก็ต้องเอากลับไปด้วย”
สมมาตรแย้ง “แต่เราไม่รู้ว่าพวกชาวบ้านเอาศพไปฝังไว้ที่ไหน”
วันชนะตบกะโหลกสมมาตร “นี่แกโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่วะ ศพคนตายก็ต้องเอาไปฝังที่ป่าช้าสิโว้ย”
สมมาตรตบกะโหลกวันชนะเอาคืน “นี่แน่ะ ! แล้วแกรู้เหรอว่าป่าช้าอยู่ที่ไหน”
วันชนะฉุกคิดได้ ถูกของสมมาตร
ทศพลสรุป “ถ้าเรารู้ว่าป่าช้าหมู่บ้านนี้อยู่ที่ไหน เราก็หาศพลุงชมเจอ”
“นี่อย่าบอกนะว่า....พวกแกจะไปขโมยศพกันน่ะ” ประกิตตาโต
“อย่างน้อยก็จะได้เอาร่างแกกลับไปให้ลูกหลานประกอบพิธีทางศาสนา”
คำแก้วเดินเข้ามา พร้อมกับหิ้วปิ่นโตมื้อเย็นเอามาให้ ได้ยินที่ทศพลพูดพอดีก็เอ่ยบอก“ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันว่าพวกคุณทิ้งศพไว้ที่นี่ แล้วทำตามที่กำนันแย้มบอกจะดีกว่า”
ทุกคนมองคำแก้วด้วยความสงสัย
ทศพลเดินมาส่งคำแก้ว เขาอดสงสัยไม่ได้ “คุณเชื่อเรื่องเจ้าแม่นาคีกับเค้าด้วยเหรอ”