บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 17
กระต๊อบทศพล คำแก้วกำลังทำกับข้าวอยู่ ทศพลเข้ามาโอบด้านหลัง ฝังจูบที่ซอกคอคำแก้ว หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ มาได้ “ถ้าพี่ยังไม่หลุดพ้นจากคุณไสยมนต์ดำ จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
“ตอนนี้พี่ก็คงนอนกกลำเจียกอยู่ล่ะมั้ง” คำแก้วประชด
“โธ่! คำแก้ว ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอจ๊ะ” ทศพลทำเสียงออดอ้อน
“ผู้ชายคนไหนเห็นลำเจียกก็จ้องตาเป็นมันกันทั้งนั้น ฉันเป็นผู้หญิงด้วยกัน ยังอดชมลำเจียกไม่ได้”
“ผู้หญิงอย่างลำเจียก อาจสวยต้องตาเมื่อแรกเห็น แต่สำหรับคนที่เป็นคู่ครอง เป็นเมีย เป็นแม่ของลูกพี่ขอผู้หญิงที่เป็นแม่บ้านแม่เรือน รู้สึกเย็นใจเมื่ออยู่ใกล้เหมือนคำแก้วดีกว่า”
“แต่คำแก้วทำให้พี่เดือดร้อน ถ้าพี่ไม่แต่งงานกับคำแก้ว คงไม่เป็นแบบนี้” คำแก้วรู้สึกผิด
“เป็นเพราะความไม่รู้จักพอของคนพวกนั้นต่างหาก”
“ถ้าพี่ยังอยู่ที่นี่ต่อก็ต้องเดือดร้อนใจไม่จบไม่สิ้น”
“ถึงยังไงพี่ก็จะอยู่ที่นี่ จนกว่าคำแก้วจะหมดรักพี่แล้ว”
“คำแก้วไม่มีวันหมดรักพี่ แต่คำแก้วไม่อยากเห็นพี่เป็นอะไรไปอีก..พ่อพี่ก็คงคิดไม่ต่างจากคำแก้ว”
ทศพลทำหน้าฉงน “พ่อเคยเป็นห่วงพี่ด้วยเหรอ”
“พ่อห่วงพี่จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ที่พี่รอดจากคุณไสยของต่ำพวกนั้นมาได้ก็เพราะท่าน”
ทศพลอึ้งไป ไม่คิดว่าพ่อจะเป็นห่วงเขาขนาดนี้
พิมพ์พร และเจิดนภาแอบมองทศพลและคำแก้วอยู่
พิมพ์พรกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ “อุตส่าห์ช่วยพลให้พ้นจากเสน่ห์นังลำเจียกแท้ๆ แต่นังคำแก้วมันดันมาชุบมือเปิบคว้าพลไปจนได้ เจ็บใจจริงๆ”
“นี่แหละน๊า ที่เค้าว่า ตาอินกับตานาแย่งหัวปลาหางปลากันเกรียว ตาอยู่มาเดี๋ยวเดียวคว้าพุงเพียวๆ ไปกิน.... ความรักก็เช่นกัน” เจิดนภาทำเสียงน่าหมั่นไส้
“เธอเป็นพวกใครห๊ะ ยัยเจิด ถ้ามือไม่พายก็อย่าเอาเท้าราน้ำได้มั้ย”
เจิดนภาคิดแผนการใหม่ “หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง เอางี้ ! เธอก็ทำเสน่ห์แย่งทศพลกลับคืนมามั่งซี๊”
“ทำเสน่ห์ ? ทำยังไง ?” พิมพ์พรคิ้วขมวด