บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 22 หน้า 16
เมืองอินทร์นุ่งโสร่งยุ่งเหยิงก้าวออกมา “มึงพุ่งเข้ามาถลกผ้าโสร่งกูถึงในป่าช้า ยังมีหน้ามาบอกว่าจำไม่ได้อีกเหรอ หมดกัน พิธีกองกูณฐ์อัคคีของข้าฉิบหายป่นปี้หมดแล้ว”
ลำเจียกอึ้งไป คิดทบทวนลำดับเรื่องราว เลื่อมประภัสปลอมเป็นหญิงชรามาขายว่านดอกทอง ลำเจียกพุ่งเข้ากอดเมืองอินทร์ ถลกผ้าโสร่งกลางวงสายสิญจน์
“นึกออกแล้ว เมื่อคืนมียายแก่ๆ คนนึง เอาว่านดอกทองมาขายให้ ฉันเผลอสูดกลิ่นมันเข้าไป จากนั้นก็ไม่รู้ตัวอีกเลย”
กำนันแย้มตบขาผัวะ “อุวะ ! เสียท่าบริวารนังเจ้าแม่นาคีจนได้ เอ็งหลงกลมันแล้ว อีลำเจียก”
ลำเจียกแทบช็อค “หมายความว่าฉันตกเป็น....เมียพ่อหมอ แล้วน่ะสิ”
“แต่ข้าไม่ได้สมยอมโว้ย !” เมืองอินทร์โวยวาย
“พูดหมาๆ ได้ฉันเป็นเมียแล้วจะไม่รับผิดชอบหรือไง ของพรรค์นี้ ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก ฉันให้ ถ้าพ่อหมอไม่เอาซะอย่าง เรื่องก็ไม่เกิด” ลำเจียกโวยกลับ
“ใช่ ลูกข้าเป็นผู้หญิงเสียหายทั้งขึ้นทั้งล่อง เรื่องนี้ต้องให้พ่อกำนันตัดสิน” กอเข้าข้างลูกเต็มที่
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว พ่อหมอก็เป็นผัวนังลำเจียกมันก็แล้วกัน !” กำนันตัดสินตามเนื้อผ้า
“ห๊ะ ข้าเนี่ยนะ !?!” เมืองอินทร์งงเป็นไก่ตาแตก อยู่ๆ ก็ได้เป็นผัวลำเจียก
ทศพลคอตกกลับมาบ้าน ตามหาคำแก้วทั้งคืนแต่ไม่พบ สายตาทศพลเห็นคำแก้วนั่งซึมกะทือ หัวพิงเสาอยู่ที่ชานเรือน ก็เข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง “คำแก้วหายไปไหนมา พี่ตามหาทั้งคืน เป็นห่วงแทบแย่” ทศพลเอามืออังที่หน้าผากคำแก้วเห็นตัวไม่ร้อน เป็นปกติ “ตัวไม่ร้อน แสดงว่าไข้ลดแล้ว คำแก้วไปอนามัยกับพี่นะ ฉีดยาสักเข็ม ไข้จะได้ไม่กลับ”
คำแก้วนิ่ง จ้องหน้าทศพล ไม่รู้จะอธิบายให้เขาเข้าใจได้อย่างไร ทศพลคะยั้นคะยอคำแก้วจะพาไปหาหมอให้ได้ คำปองออกมาพอดี “ไม่ต้องพาไปหามดหาหมอให้เสียเวลาหรอก เวลาผู้หญิงเลือดจะไปลมจะมา ก็ตัวร้อนมีไข้อย่างนี้ เขาเรียกว่าเป็นไข้ทับระดู ต้มยาเจ้าชู้ซดต่างน้ำ กินสัก 3-4 วันก็หาย”
“แต่เมื่อคืนคำแก้วตัวร้อนเป็นไฟเลยนะแม่ น่าจะไปให้หมอเขาตรวจดูสักหน่อย จะได้หายไวๆ” ทศพลร้อนรนด้วยความเป็นห่วง
“เรื่องพรรค์นี้ แม่อาบน้ำร้อนมาก่อน แม่รู้น่า ผู้หญิงเค้าก็เป็นกันทั้งนั้น พ่อทศพลอย่าเป็นห่วงมันเลย มีอะไรทำก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวแม่ดูแลมันเอง” คำปองตัดบท
ทศพลไม่วายห่วงคำแก้ว
คำปองเห็นคำแก้วยังนั่งนิ่ง ไม่ยอมพูดจาตั้งแต่เช้า จึงเข้ามานั่งคุยด้วย
“ฉันเป็นงู แม่ไม่กลัวฉันเหรอ” คำแก้วเสียงเศร้า