บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 22 หน้า 17
“กลัวอะไร กลัวเอ็งจะรัดแม่ตายหรือไง”
“ความลับไม่มีในโลก สักวัน คุณทศพลก็ต้องรู้ว่าฉันไม่ใช่คนธรรมดาเหมือนอย่างคนอื่นเขา แล้วก็คงจากฉันไป” คำปองปลอบ “ความกังวล เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่ากับใครก็ตาม ก็มักจะก่อตัวใหญ่ขึ้น และเมื่อกังวลเรื่องหนึ่งเรื่องใด มันก็จะกังวลต่อไปอีกไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่องเอ็งจะทุกข์เพราะความคิดของเอ็งเอง”
“เขาว่ากันว่าคำพรของพ่อแม่นั้นศักดิ์สิทธิ์นัก แม่ให้พรฉันทีได้ไหมจ๊ะ” คำแก้วพนมมือ รับพรจากคำปอง
“แม่ขอให้คุณพระคุ้มครองเอ็งให้แคล้วคลาดจากสิ่งร้ายๆ ที่มาแผ้วพาน ศัตรูจงแพ้ภัยขอให้ลูกของแม่จงมีสติ รู้กายรู้ใจวางทุกข์ใจเบาได้นะลูกนะ”
คำอวยพรที่เย็นชื้นหัวใจของคำปองทำให้หัวใจอันแห้งผากของคำแก้วให้กลับมีเรี่ยวแรงขึ้นอีกครั้ง
บุญส่งหน้าเครียดเมื่อรู้จากกำนันแย้มว่าพิธีล่ม “พิธีกองกูณฐ์อัคคีล่มไม่เป็นท่า แล้วคราวนี้เราจะเอาอะไรไปสู้กับมัน ยิ่งนับวันก็ยิ่งกำจัดมันยากขึ้นทุกที”
“จริงอย่างที่หมออ่วมเคยทำนายไว้ไม่มีผิด ไอ้พวกคนเมืองต่างถิ่นจะเข้ามาเสริมฤทธิ์เสริมเดชให้นังงูผี และนำความหายนะมาสู่หมู่บ้านเรา” กำนันแย้มเครียด
“กี่ครั้งกี่หนแล้วที่ไอ้พวกคนเมืองคอยขัดขวางไม่ให้เราปราบอีคำแก้ว” กอเห็นด้วย
“ลูกชายดอกเตอร์สุภัทรยังตาต่ำคว้างูมาทำเมีย ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง หลงเสน่ห์นังอสรพิษจนโงหัวไม่ขึ้น” บุญส่งแค้น
“ดอนไม้ป่าจะต้องถึงกาลวิบัติเพราะพวกมัน ข้าจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้ !” กำนันแย้มสายตาเคียดแค้น หาวิธีเล่นงานพวกของทศพล
ประกิตกับวันชนะลากทศพลมาที่เถียงนา
ทศพลแปลกใจ “พวกแกจะพาฉันมาดูอะไรวะ”
“เหอะน่า ! รับรองว่าพอแกเห็นแล้วจะต้องตะลึง” วันชนะรีบพาเดิน
“อะไรของพวกแกวะ” ทศพลยังสงสัย
“เดี๋ยวแกเห็นก็รู้เองแหละ”
ประกิตกับวันชนะพาทศพลมายังจุดที่เอาเทวรูปเจ้าแม่นาคีมาซ่อนที่เถียงนา
ทศพลเห็นเทวรูปเจ้าแม่นาคีอยู่เบื้องหน้า ตื่นเต้นราวเห็นขุมทรัพย์ “เทวรูปนาคี !!! พวกแกไปเอามาได้ยังไงวะ”
“พวกฉันอุตส่าห์เสี่ยงตายฝ่าดงกระสุนเข้าไปชิงเทวรูปนี่มาจากไอ้หมอผีเมืองอินทร์ เทวรูปนี่ถือเป็นสมบัติล้ำค่าของชาติเลยเว้ย” สมมาตรคุยโว
“เทวรูปนี่มันก็สวยดีอยู่หรอก... แต่มันสวยแบบพิลึกๆ”
เชษฐหันไปถามประกิต “พิลึกยังไงวะ”
“แกก็ดูหน้าเทวรูปสิ บิดเบี้ยวเหยเก แววตาทุกข์ทรมานเหมือนถูกสาป”