บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 18 หน้า 10
คำแก้วกระเสือกกระสนหนีออกมากลางทุ่งโล่งแจ้ง เวิ้งว้าง บรรยากาศน่าหดหู่ คำแก้วฟุบหน้าลงกับพื้นหญ้า หายใจรวยระริน น้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวด เลือดออกไม่หยุด คำแก้วค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ ร่างแน่นิ่งไป
เช้าวันใหม่ ทศพลหลับอยู่ กวาดมือไปที่ที่นอนข้างๆ จะกอดคำแก้ว เจอแต่ความว่างเปล่าก็แปลกใจ พอลืมตาขึ้นมามอง ไม่เห็นคำแก้วก็นิ่วหน้าสงสัย “ไปไหนแต่เช้านะ” ทศพลแปลกใจ
ทศพลออกมาเรียกหาคำแก้วนอกบ้าน “คำแก้ว! คำแก้ว!” ทศพลตามหาคำแก้วจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ ทศพลคิดถึงคำพูดของคำแก้วเมื่อวาน
“ชีวิตนี้นอกจากแม่แล้ว ก็มีแต่พี่เท่านั้นที่รักคำแก้วจากใจจริง”
“เมียพี่ทั้งคนจะไม่รักได้ยังไง”
“ถ้าวันนึงไม่มีคำแก้วแล้ว พี่กลับไปเรียนต่อที่กรุงเทพเถอะนะ”
ทศพลครุ่นคิด สังหรณ์ใจ วิ่งพรวดพราดออกไปทันที
คำปองนั่งชันเข่า หมดอาลัยตายอยากอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน
ทศพลเดินเข้ามาอย่างร้อนใจ “แม่จ๊ะ แม่เห็นคำแก้วหรือเปล่าจ๊ะ ?” ทศพลชะงักเมื่อเห็นคำปองตาแดงก่ำ ร้องไห้อย่างหนัก “แม่ร้องไห้ทำไม ? แล้วคำแก้วล่ะ? คำแก้วมาหาแม่หรือเปล่า?”
“นังคำแก้วมัน.. “ไป” แล้ว” คำปองปล่อยโฮออกมา
“ไปแล้ว ? คำแก้วไปไหนจ๊ะ แม่ ?” ทศพลงุนงง
“มันไปแล้ว ! ไม่กลับมาแล้ว ได้ยินมั้ย!” คำปองปาดน้ำตา ก่อนจะลุกขึ้นเดินหันหลังกลับเข้าบ้านไป ยังทำใจไม่ได้
ทศพลมึนไปหมด ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับคำแก้วกันแน่
ทศพลอารมณ์ขุ่นมาที่เถียงนา “พวกแกเห็นคำแก้วมั้ยวะ ฉันตามหาจนทั่วแล้ว ที่ตลาดก็ไม่มี ไม่รู้หายไปไหน คำแก้วนะคำแก้ว จะไปไหน น่าจะบอกพี่สักคำ”
ทั้ง 4 คนยังคงนิ่ง ท่าทางอึกๆ อักๆ วันชนะตัดสินใจบอก “แกเลิกตามหาคำแก้วซะเถอะ”
“ทำไมวะ คำแก้วหายไปทั้งคน พวกแกไม่ห่วงมั่งเลยหรือไง!!”
“บางทีคำแก้วอาจจะไปที่ชอบๆ แล้วก็ได้” ประกิตพูดเป็นปริศนา
เชษฐ์เทศนาตาม “อัฑฒา เจวะ ทฬิททาจะ สัพเพ มัจจุปรายะนา... จะยากดีมีจนไม่พ้นความตายเป็นเบื้องหน้า”
“พูดแบบนี้ หมายความว่าไงวะ ไอ้กิตไอ้หลวงปู่” ทศพลชักมีโมโห
สมมาตรรีบเข้ามาขวาง “ทำใจดีๆ ไว้นะไอ้พล... คือว่า....คำแก้ว...เอ่อ...อ่า...”