บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 18 หน้า 9
คำแก้วมาที่บ้านกำนันแย้มทันที คำแก้วเห็นคำปองถูกมัดอยู่ สภาพอิดโรยมาก “แม่ !” คำแก้วรีบเข้าไปหาคำปอง จะช่วยแก้มัด
“คำแก้ว... หนีไป ลูก...”
ทันใดนั้นเสียงตีเกราะเคาะไม้รัวๆ ก็ดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของพวกกำนันแย้ม “ข้านึกแล้วว่าเอ็งจะต้องมา นังปีศาจ !”
“ปล่อยแม่ฉันไปซะ แม่ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วย” คำแก้วอ้อนวอน
หมออ่วมชูดาบเหล็กไหลในมือหรา “ข้าปล่อยนังคำปองแม่เอ็งแน่ แต่หลังจากที่ดาบเหล็กไหลของข้าได้กุดหัวเอ็งซะก่อน นังคำแก้ว”
“ลูกข้าไม่ได้เป็นปีศาจ พวกเอ็งต่างหากที่เป็นปีศาจในร่างมนุษย์”
กำนันแย้มเอาไม้ตะพดตบปากคำปองอย่างแรงจนเลือดกบปาก “ชาวดอนไม้ป่าล้มตายเป็นเบือก็เพราะมีปีศาจงูกาลีบ้านกาลีเมืองอย่างลูกมึง ถึงเวลาแล้วที่ลูกมึงต้องชดใช้”
หมออ่วมเอ่ย “ข้าตั้งใจจะรอให้ถึงวันจันทร์ดับเสียก่อน แล้วค่อยกำจัดเอ็ง แต่ในเมื่อเอ็งมันรนหาที่ตาย ข้าก็จะช่วยสงเคราะห์ให้ ถือซะว่าโปรดสัตว์”
“ข้าจะให้โอกาสเอ็งได้สั่งลาแม่เอ็งเป็นครั้งสุดท้าย นังคำแก้ว” กำนันแย้มปล่อยคำแก้วเข้าไปหาคำปอง
คำแก้วเข้าไปหาคำปองที่ถูกมัดอยู่ กราบลา น้ำตาไหล “แม่จ๋า... ชาตินี้ลูกบุญน้อย เกิดมายังไม่ทันได้ทดแทนพระคุณของแม่ ไว้ชาติหน้าลูกจะขอกลับมาทดแทนคุณแม่นะจ๊ะ”
คำปองน้ำตาไหลพราก “คำแก้ว... ไม่นะลูก.... กำนัน! หมออ่วม! อย่าทำอะไรลูกฉันเลย ฉันเป็นแม่ตั้งท้องมันมา มันจะเป็นงูเป็นเงี้ยวไปได้ยังไง ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉันเถอะ”
“อย่าร้องขอความปรานีจากพวกมันเลยจ้ะ ถ้าพวกมันอยากได้ชีวิตของฉันนักก็เอาไปเถอะ ฉันยอม...”
“คำแก้ว....”
“มัวแต่พิรี้พิไรอยู่นั่น รีบๆ ลงมือเข้าเถอะหมออ่วม” บุญส่งเร่ง
ชาวบ้านพากันตะโกนร้อง “ฆ่ามันเลย ! ฆ่ามัน !”
หมออ่วมยกดาบขึ้นมาร่ายคาถาขมุบขมิบ จนดาบเหล็กไหลเรืองแสง คำแก้วลุกขึ้นยืนเชิดหน้าไม่หวั่นเกรงความตายที่รออยู่ตรงหน้า
หมออ่วมฟันดาบเหล็กไหลใส่ร่างคำแก้วสะพายแล่งเต็มแรง “ไปลงนรกซะเถอะมึง”
“ลูกแม่ !!!!” คำปองหวีดร้องสุดเสียงก่อนเป็นลมพับไป
พวกของกำนันแย้มหัวเราะลั่นอย่างผู้มีชัย พิมพ์พรยิ้มสะใจ ร่างโชกเลือดคำแก้วกระเสือกกระสนหนีออกไปในความมืด