บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 18 หน้า 6
“ข้าก็แค่อยากพูดคุยตามประสาคนรู้จักมักจี่ก็เท่านั้น” หมออ่วมทำเฉยแต่แอบปรายตาไปมองกอที่กระดกเหล้าไม่สนใจใคร
บุญส่งซัก “ได้เบาะแสหรือยังว่าใครขโมยดาบเหล็กไหลไป”
กอแอบสะดุ้ง รีบสวนทันที “จะเป็นใครไปได้ ถ้าไม่ใช่ไอ้หมอผีเมืองอินทร์มันคงไม่อยากให้หมออ่วมปราบนังงูผีได้สำเร็จน่ะซี๊...” กอพูดจบก็พยายามทำตัวไม่ให้มีพิรุธกินเหล้าต่อ
หมออ่วมหันไปมองกอนิดนึง ก่อนจะหันไปหาบุญส่ง “ข้าไปถามมันมาแล้วมันบอกไม่ได้ขโมย”
กอรีบพูด “หัวขโมยที่ไหนมันจะยอมรับเล่าหมออ่วม” กอทำเป็นหัวเราะขำกลบเกลื่อน ก้มหน้าก้มตากระดกเหล้าเข้าปาก ไม่กล้าสบตาหมออ่วม
หมออ่วมปรายตามองท่าทางของกอแล้วแสยะยิ้ม “ข้าจะถามอีกที เอ็งขโมยดาบเหล็กไหลไปใช่มั้ยไอ้กอ”
กำนันแย้มกับบุญส่งรู้สึกผิดสังเกตกับท่าทางของหมออ่วม
“เปล๊า!!! ข้าบอกว่าเปล่าก็เปล่าสิ” ยังไม่ทันพูดจบ กอก็รู้สึกแปลกๆ ลิ้นเริ่มแข็ง หัวใจเต้นเร็ว ท่าทางเสียสติคล้ายๆ คนบ้า “ข้าเคยโกหกใครซะที่ไหน... เอิ๊ก อะจะบ๊ะเฮ๊ย กิ๊วๆ !!!”
กำนันแย้มกับบุญส่งตกตะลึง กำนันแย้มร้อง “เฮ้ย! ไอ้กอ! เป็นอะไรวะ พูดจาไม่รู้เรื่อง”
“ทำไมท่าทางมันเหมือนคนบ้าเสียสติอย่างนี้ล่ะ หมออ่วม” บุญส่งตกใจ
หมออ่วมแสยะยิ้ม “ดาบเล่มนี้เป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ มันผู้ใดก็ตามที่ขโมยดาบไป มันผู้นั้นจะต้องมีอันเป็นไปทันตาเห็น”
กอหน้าซีด เงยหน้ามองหมออ่วม กลัวว่าจะเป็นบ้า “ยอมแล้วๆ เอิ๊ก...สะบะล่ะเฮ้ กิ๊วๆ !!! ข้าเป็นคนเอาดาบไปเอง กิ๊วๆ !!!”
“ไอ้กอ !!!! ไอ้ทรยศ ! มึง !!!” กำนันแย้มชักดาบออกมาจากฝักจะฟันกอทิ้ง
แต่บุญส่งห้ามไว้ “อย่า กำนัน ! ไว้ชีวิตมันเถอะ เห็นแก่ที่เราเคยร่วมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาด้วยกัน ผมขอ!”
กำนันแย้มเก็บดาบเข้าฝัก ยอมทำตามบุญส่งโดยดุษฎี
“เอ็งเอาดาบไปซ่อนไว้ที่ไหน บอกมา แล้วข้าจะให้ยารักษา !” หมออ่วมถามเสียงเหี้ยม
กอหน้าสลด กลัวตาย
คำแก้วกำลังล้างจานอยู่หลังบ้าน มีสายตาใครบางคน กำลังจ้องมองด้านหลังคำแก้วอยู่ คำแก้วชะงักรู้สึกได้เลยนิ่งไปครู่ แล้วหันขวับไปมอง
คำแก้ว เห็นงูเขียวสองตัวเลื้อยเข้ามาใกล้ “เจ้านั่นเอง” งูเขียว 2 ตัวเลื้อยเข้ามาชิดคำแก้ว จ้องหน้าคำแก้วเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง คำแก้วนิ่วหน้าสงสัย “มีอะไรเหรอ” คำแก้วนิ่งฟังงูเขียว 2 ตัวบอกอะไรบางอย่าง