บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่10
บ้านคำปอง คำแก้วกลับจากเก็บดอกไม้ป่าและผักพื้นบ้านกลับเข้าบ้านมา
พิมพ์พรที่ดักรออยู่ก่อนแกล้งขัดขาจนคำแก้วล้ม ดอกไม้ร่วงเกลื่อนพื้น”เสน่ห์แกมันคงจะเลี่ยมทองสินะ พลถึงได้หลงแกหัวปักหัวปำ”
“เธอพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
“อย่ามาตอแหลตาใส ยั่วผู้ชายไม่เลือกหน้า คงอดอยากปากแห้งมากสินะ”
ชาวบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมาหยุดดูคำแก้วกับพิมพ์พรว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร
พิมพ์พรจะปราดเข้าไปตบ แต่เจิดนภาเข้ามาห้าม “ยัยพิมพ์ เบาๆ สิ อายคนเขา”
“ทำไมฉันต้องอายด้วยมันต่างหากที่ต้องอาย นังหน้าด้าน แย่งของคนอื่น” พิมพ์พรเสียงดังกว่าเดิม
“ฉันไม่ได้แย่งคนรักของคุณไม่เคยแม้แต่จะคิด”
“อ๋อ นี่แกจะบอกว่าพลวิ่งแร่มาหาแกเองงั้นสิของแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ ถ้าแกไม่คอยให้ท่าระริกระรี้มีเหรอพลจะหันมามอง”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิด แต่ฉันกับคุณทศพลไม่ได้มีอะไรกัน” คำแก้วเถียง
“ปากแข็ง ! ฉันไม่มีวันยอมให้พลหลงกลแกง่ายๆ หรอก ฉันจะหาหลักฐานมาเปิดโปงแกให้ได้ นังปีศาจ” พิมพ์พรจ้องหน้าคำแก้วอย่างโกรธแค้น ก่อนจะสะบัดหน้าเดินหลุดไป เจิดนภารีบวิ่งตามไป
คำแก้วแอบช้ำอยู่ในใจ เธอรู้ดี เธอถึงได้พยายามห้ามใจไม่ให้รักทศพล
ทศพล วันชนะ ประกิต เชษฐ์ และสมมาตร แยกย้ายกันตามหาอาจารย์ทัศนัยในที่ต่างๆ เดินถามชาวบ้านคนแล้วคนเล่าก็ได้แต่ส่ายหน้า ไม่เห็นอาจารย์ทัศนัยแม้แต่เงา ที่มุมลับตา สมุนกำนันแย้ม 2 คนแอบมองอยู่ แล้วพยักหน้าส่งรหัสให้รีบไปรายงานกำนันแย้ม
ที่บ้านกำนันแย้ม สมุนทั้งสองมารายงาน
กำนันแย้มยิ้มเยาะ “ป่านนี้อาจารย์ของพวกมันคงถูกนังเจ้าแม่เขมือบเหลือแต่กระดูก”
สมุนทั้ง 2 คนมองหน้ากันท่าทางหวาดๆ
สมุนคนแรกเอ่ย “ตั้งแต่พวกคนเมืองมา หมู่บ้านเราก็เกิดอาเพศเหตุร้ายไม่เว้นแต่ละวัน”
สมุนคนที่สองเสริม “ทำพิธีบวงสรวงก็แล้ว แต่เจ้าแม่นาคีก็ยังออกอาละวาดไม่หยุดหย่อน”