บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่12 หน้า 2
คำแก้วเดินหน้านิ่งเข้ามานั่งที่เตียง คำปองเดินตามมา
“ฉันบอกแม่แล้ว พวกคนเมืองจะมาจริงจังอะไร เดี๋ยวเขาก็ต้องกลับไปอยู่ในที่ของเค้า พ่อเขามาตามถึงที่แล้ว เขาไม่มีทางอยู่ที่นี่หรอก “
คำปองมองท่าทางปั้นปึ่งของคำแก้วก็ยิ้มบาง เดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ “เอ็งไม่อยากให้พ่อทศพลกลับไปใช่มั๊ย”
“กลับไปเร็วๆ สิดี”
“อย่าโกหกตัวเองเลยคำแก้ว ถ้ารักคุณทศพลก็บอกเขาไปสิ ไม่อยากให้เขาไปก็บอกเขาไปตรงๆ แม่เชื่อว่าพ่อทศพลจะฟังลูก”
“ให้เขากลับไปกรุงเทพฯ นั่นแหละดีแล้ว ที่นั่นมีอนาคตรอเขาอยู่ อย่ามาเสียเวลาจมปลักดักดานกับฉันที่นี่เลย“
“พ่อทศพลเป็นลูกผู้ชายพอ เขารักลูกและจะไม่มีวันทิ้งลูกไปไหนแน่ “ คำปองยิ้มมั่นใจ เธอเชื่อในตัวทศพลว่ารักลูกเธอจริง
คำแก้วมองหน้าแม่แล้วนิ่งไป เธอไม่มั่นใจในตัวทศพลเลย
บุญส่งโอบพิมพ์พรอย่างคิดถึงและเป็นห่วงพลางคุยกับกำนันแย้ม หมออ่วม และกอ
กอเอ่ย “ผมคิดว่าคุณตายไปแล้ว “
“ผมก็แทบไม่อยากเชื่อว่าจะรอดมาได้ราวปาฏิหาริย์”
“วันนั้น เกิดอะไรขึ้นกับคุณ”
“ผมขับรถตกเขา กระเด็นออกมานอกรถเลยรอดตายจากงูร้ายที่มันหมายชีวิตผม แต่ผมก็ต้องแลกมาด้วยขาข้างนี้”
บุญส่งชี้ขาข้างที่เป๋ให้ดู แววตาอาฆาตแค้น “ตอนกระเด็นออกมาจากรถ ขาผมถูกกิ่งไม้เสียบ หมอบอกว่าไม่มีทางเดินได้เหมือนเดิมตลอดชีวิต ต้องกลายเป็นคนขาเป๋พิการแบบนี้”
“ยังดีที่เราสองคนรอดเงื้อมมือมัจจุราชมาได้”
กำนันแย้มสงสัย “แล้วคุณกลับมาที่นี่อีกทำไม“
“ผมเพิ่งรู้ว่า ยัยพิมพ์ ลูกสาวผมมาออกภาคสนามที่นี่ แล้วขาดการติดต่อไปนาน ทางมหาวิทยาลัยเป็นห่วงเลยแจ้งผู้ปกครอง พอข้ารู้ว่าเป็นที่ดอนไม้ป่า ผมเลยอาสามาเอง ผมมีเรื่องบางอย่างต้องสะสาง”
กำนันยื่นข้อเสนอ “ถ้าเป้าหมายของคุณคือสะสางนังเจ้าแม่นาคี เราก็เป็นพวกเดียวกัน”
บุญส่งยิ้มกับกำนันแย้มอย่างเป็นมิตร
บุญส่งกวาดตามองไม่เห็นรัตนาวดีก็ถามพิมพ์พร “แล้วนี่หนูรัตนาวดี เพื่อนลูกอีกคนไปไหน มาด้วยกันไม่ใช่เหรอ”
“ยัยรัตน์ตายแล้วพ่อ”