บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่12 หน้า 4
คำปองให้กำลังใจ “สายเลือดเดียวกันตัดยังไงก็ไม่ขาดท่านคงยังไม่ทันตั้งตัว ให้เวลาท่านสักหน่อย พ่อทศพลเองก็ต้องพยายามพิสูจน์ตัวเองให้ท่านเห็น สักวันท่านจะต้องเข้าใจ”
“ผมจะพยายามครับ”
ป้าอิ่มให้โอวาท “ไม่ใช่แค่กับคุณท่านนะคะคุณหนู คุณหนูต้องพิสูจน์ตัวเองให้หนูคำแก้วเห็นด้วยว่า คุณหนูสามารถดูแลปกป้องเธอได้”
“แม่ขอให้ลูกทั้งสองยกย่องนับถือกัน ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันหนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูก”
“ป้าก็ขอให้คุณหนูและคุณหนูคำแก้วรักกันตลอดไป มีลูกหัวปีท้ายปีนะคะ”
ทศพลอ้อน “เราจะมีลูกด้วยกันสักโหลดีมั้ยจ๊ะ คำแก้ว”
“บ้า ” คำแก้วยิ้มอย่างเขินๆ
คำปองกับป้าอิ่มปิดประตู เดินห่างออกมาจากห้องคำแก้ว
ป้าอิ่มท่าทางกังวลใจไม่น้อย “เลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก... อิฉันอดเป็นห่วงคุณหนูไม่ได้”
“ต้องให้เวลาทั้งสองคนปรับตัวเข้าหากันหน่อย”
“คุณหนูทศพลรักหนูคำแก้วมาก อิฉันพอดูออก ถึงจะเริ่มต้นกันไม่ดีนัก แต่อิฉันก็หวังว่าคุณหนูกับหนูคำแก้วจะลงเอยกันด้วยความสุข”
“ฉันก็หวังว่าอย่างงั้น” คำปองนิ่งไป เธอรู้ว่ามันคงไม่ง่ายอย่างที่คิด
ทศพลนั่งลงบนเตียง ท่าทางเหนื่อยล้า
คำแก้วยืนห่างออกไป มองหน้าทศพลนิ่ง “คุณกลับกรุงเทพฯกับพ่อคุณไปซะ ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรฉันหรอก “
ทศพลยังหน้าเศร้า มองคำแก้วก่อนจะส่ายหน้าแล้วยิ้มบาง “ผมตัดสินใจแล้ว “
“แต่การตัดสินใจของคุณจะทำให้คุณสูญเสียทุกอย่าง ทั้งอนาคต แล้วก็.... พ่อคุณด้วย”
ทศพลนิ่งไปก่อนจะเงยหน้าสบตาคำแก้ว แววตามุ่งมั่นชัดเจน “อนาคตของผม ก็คุณไง คำแก้ว”
คำแก้วมองสบตาทศพลนิ่งนาน ก่อนจะรู้สึกตัวแล้วรีบเบือนหน้าหลบ ทศพลยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนคำแก้วต้องเบี่ยงหน้าหลบ
“คุณจะทำอะไร”
“ตอนนี้เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ“
“ฉันไปเป็นเมียคุณตอนไหน”
“ตอนนี้ไง”
ทศพลทำท่าจะก้มลงไปจูบ แต่คำแก้วยกเข่ากระทุ้งไปที่ท้องจนทศพลที่ไม่ทันระวังตัวถึงกับทรุด หน้าบิดเบี้ยว เหยเก ร้องไม่ออก