บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 15 หน้า 17
คำแก้วหันขวับ “แกหมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าใกล้ถึงเวลาที่แกต้องชดใช้กรรมในขุมนรกแล้วน่ะสิ นังงูผี” ลำเจียกตวาดเสียงดัง
“พูดเรื่องอะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว ใคร ? ใครเป็นงูผี ?” ทศพลกุมหัว
“จะใครที่ไหนซะอีกเล่า ก็นังคำแก้วไงล่ะ มันเป็นงูผีจำแลงร่างมาหาผัว” ลำเจียกเสียงเหยียด
“ไม่ใช่นะ พี่พล.... นี่คำแก้ว เมียพี่ไง ตั้งสติให้ดีสิจ๊ะพี่”
คำแก้วเข้าไปหา แต่ทศพลผลักคำแก้วจนล้มด้วยอำนาจแห่งมนตร์เสน่ห์ “ฉันเกลียด ! เกลียดเธอ นังปีศาจงู ไปให้พ้น! ฉันรักลำเจียกคนเดียว”
“ได้ยินชัดเต็มสองรูหูหรือยัง อีคำแก้ว !” ลำเจียกหัวเราะร่า ก่อนเดินควงทศพลลอยหน้าไป ชบา ซ่อนกลิ่นรีบตามไป
เมืองอินทร์เข้ามาประจันหน้ากับคำแก้ว คำแก้วรู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง ภาพในอดีตตอนที่เมืองอินทร์เป็นพราหมณ์เจ้าอินทร์ตอนกำลังร่ายมนต์จับปลาไหลเผือกผุดขึ้นมา คำแก้วรู้สึกตะครั่นตะครอ หวั่นเกรงอำนาจบางอย่างจากเมืองอินทร์ คำแก้วรีบหลบหน้าหนีไปทางหลังกระต๊อบ เมืองอินทร์แววตามุ่งร้าย พร้อมประกาศสงคราม
เมืองอินทร์ล้วงหยิบใบขนครุฑออกมาจากย่าม “นังคำแก้ว....เอ็งเป็นคนหรือเป็นงู ใบขนครุฑจะเป็นเครื่องพิสูจน์มีแต่งูเท่านั้นที่จะถูกใบขนครุฑนี่เล่นงาน” เมืองอินทร์กำใบขนครุฑในมือ หลับตา บริกรรมคาถา เป่าพ้วง แล้วแบมือออก ใบขนครุฑลอยหวือจากมือเมืองอินทร์พุ่งออกไปยังกระต๊อบที่คำแก้วอยู่ เมืองอินทร์สีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
คำแก้วโปรยข้าวเปลือกให้ไก่กิน ยกมือปาดน้ำตา คิดถึงภาพตอนลำเจียกควงทศพลมายิ้มเย้ย ก็ยิ่งน้อยใจ ทันใดนั้นใบขนครุฑก็พุ่งหวือแล้วปักเข้าที่หน้าอกคำแก้วอย่างแรงคล้ายลูกดอก
“อ๊ายยยย” คำแก้วทรุดฮวบลงไปกับพื้น ดิ้นทุรนทุราย เจ็บแปลบที่หน้าอก
คำปองผ่านมา เห็นลูกลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้นก็วิ่งเข้ามาดูตกใจ “คำแก้ว... เอ็งเป็นอะไร คำแก้ว”
“แม่จ๋า ช่วยฉันด้วย”
สายตาคำปองเห็นใบขนครุฑปักที่หน้าอกคำแก้วเลือดไหลโชก ก็พยายามดึง แต่ดึงเท่าไรก็ดึงไม่ออก ยิ่งคำปองดึงเท่าไหร่ คำแก้วก็ยิ่งเจ็บปวดทุรนทุรายเท่านั้น
“ไอ้ใบไม้ประหลาดนี่มันปักแน่น ดึงเท่าไหร่ก็ดึงไม่ออก”
“แม่จ๋า... พาฉันไปที่เทวาลัยที”
“เทวาลัย? เอ็งจะไปที่นั่นทำไม” คำปองสงสัย
“ที่นั่นมีเทวรูปศักดิ์สิทธิ์... เจ้าแม่นาคีจะช่วยฉันได้”
“แต่...” คำปองอ้ำอึ้ง ไม่อยากให้เป็นอย่างที่คิด