บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 22

บนท้องฟ้า สุริยคราสคายดวงอาทิตย์แล้ว เมฆทะมึนเคลื่อนผ่านไป แสงสว่างส่องมาอีกครั้ง งูเจ้าแม่ยอบกายลงตรงหน้าทศพล ทศพลน้ำตาไหลมองตางูเจ้าแม่ ยังคงเห็นเป็นใบหน้าคำแก้วอยู่ในดวงตาคู่นั้น ทศพลเข้าไปกอดงูเจ้าแม่ ร้องไห้ สื่อสารด้วยภาษากาย เสียใจต่อสิ่งที่กระทำลงไป ทันใดนั้น ท้าวศรีสุทโธนาคก็ปรากฏตัวขึ้นก่อนกลายร่างเป็นพญานาคทะยานขึ้นฟ้าไปอมดวงอาทิตย์ไว้ สุริยคราสเกิดขึ้นอีกครั้งด้วยฤทธิ์ของท้าวศรีสุทโธนาค ทำให้งูเจ้าแม่กลายร่างเป็นคำแก้วมาสั่งลาทศพล

“คำแก้ว..... พี่ขอโทษ....” ทศพลรู้สึกผิด

“คำแก้วคงไม่ได้ไปเป็นเมียพี่ที่กรุงเทพแล้ว”

“ไม่ว่าคำแก้วจะเป็นอะไร พี่ก็รักคำแก้ว”

“คำแก้วเป็นงู พี่ไม่กลัวคำแก้วแล้วเหรอ” ทศพลส่ายหน้า แล้วกอดคำแก้วไว้แน่นเหมือนเด็กๆ จุกจนพูดไม่ออก “คำแก้ววาสนาน้อยนัก ต้องเป็นนาคอยู่ใต้บาดาลไปชั่วกัปชั่วกัลป์ ต่อแต่นี้ไปคำแก้วคงไม่ได้อยู่ปรนนิบัติพี่อีกแล้ว...”

“ชาตินี้เราสองคนคงทำบุญร่วมกันมาน้อยถึงได้อยู่เป็นผัวเป็นเมียกันแค่นี้ ต่อให้คำแก้วต้องเป็นนาคอีกนานแสนนานแค่ไหน พี่ก็จะรอ รอจนกว่าเราจะเป็นผัวเมียกันนะคำแก้ว”

สุภัทร อาจารย์ทัศนัย และเพื่อนๆ ทั้งสี่ของทศพล ยืนมองด้วยความซาบซึ้ง

คราสค่อยๆ คายดวงอาทิตย์ลงอย่างช้าๆ

“ถ้าไม่มีคำแก้วแล้ว พี่ต้องอยู่คนเดียวให้ได้นะ” ทศพลพยักหน้ารับ “คำแก้วต้องลาพี่แล้ว ไม่รู้เมื่อไหร่ เราจะได้พบกันอีก” คำแก้วน้ำตาไหล

“คำแก้วจะอยู่ในใจพี่เสมอ ความรักที่พี่มีให้คำแก้ว ไม่เคยลดน้อยจากใจพี่ ต่อให้คำแก้วจะอยู่ใต้หล้าบาดาล หรืออยู่ที่ไหน แต่ในหัวใจพี่จะมีคำแก้วคนนี้ตลอดไป… พี่รักคำแก้วนะ”

ทศพลประทับจูบบนริมฝีปากคำแก้วสั่งลาครั้งสุดท้ายเนิ่นนาน เป็นจูบแรกและจูบสุดท้ายของกันและกัน คราสคลายจากอาทิตย์จนหมด ร่างของคำแก้วเกล็ดๆ ค่อยๆ ขึ้นตามตัว ยามต้องแสงอาทิตย์จนกระทั่งกลายร่างเป็นพญานาคสีขาวโดยสมบูรณ์ พญานาคีเหลียวกลับมามองทศพลเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเลื้อยหายเข้าไปในโพรงถ้ำใต้เทวาลัย

“คำแก้ว!!” ทศพลจะวิ่งตามพญานาคีลงไป ทันใดนั้น กองหินพังทลายปิดปากโพรง ฝุ่นกระจายฟุ้ง โพรงถ้ำปิดสนิท เหลือเพียงแค่ซอกหินเล็กๆ ทศพลซบหน้ากับก้อนหิน ชอกช้ำขมขื่นเกินบรรยาย ร้องไห้เหมือนเด็กๆ คนอื่นๆ เข้าไปปลอบ “พ่อ....คำแก้วไปแล้ว.... คำแก้วไม่กลับมาหาผมแล้ว....”

สุภัทรกอดทศพล พวกเพื่อนมองทศพลด้วยความเห็นใจ