บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 3
“นี่ข้ายังไม่ตายอีกเหรอ”
“อย่ากังวลไปเลยเจ้าข้า มนต์อาลัมพายน์ถูกทำลายสิ้นแล้ว”
“ข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้ากับเลื่อมประภัสอีกแล้ว” วัชระปราการก้มหน้านิ่งไม่ตอบ “เลื่อมประภัสล่ะ ไปไหน ทำไมไม่อยู่กับเจ้า”
วัชระปราการหน้าสลด “นาง....นางตายแล้วเจ้าข้า” เจ้าแม่นาคีน้ำตาไหล สะอื้นด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง “เลื่อมประภัสสละชีวิตตนเพื่อปกป้องแม่ทัพไชยสิงห์ให้รอดพ้นมรณภัยจากพวกของอ้ายนิรุทธราช”
เจ้าแม่นาคีเศร้าใจ “น้ำใจเจ้าช่างประเสริฐแท้ เลื่อมประภัส ฉัตรสุดา เจ้าสองพี่น้องสู้อุตส่าห์รับใช้ข้าจนตัวตาย ชาตินี้ข้าเป็นหนี้เจ้าแท้ๆ”
“หักห้ามใจเถิดเจ้าข้า ทุกชีวิตต่างหลีกหนีความตายไม่พ้น”
“ข้าเหนื่อยเหลือเกิน วัชระปราการ... บริวารของข้าล้มตายราวใบไม้ร่วง ข้าไม่รู้จักมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยเหตุใด”
“เพื่อคนที่เจ้าแม่รักเจ้าข้า... เจ้าแม่รอคอยวันที่จักกลายเป็นมนุษย์เพื่อครองรักกับแม่ทัพไชยสิงห์ อีกไม่นานเจ้าข้า ฝันร้ายจักผ่านพ้นไป ข้าจักอยู่รับใช้เจ้าแม่จนกว่าชีวิตของข้าจักหาไม่”
เจ้าแม่นาคีปิดเปลือกตาลง น้ำตาไหล จิตใจเศร้าหมองหดหู่ บอบช้ำทั้งกายและใจ
คำปองพาทศพลมาถึงธารน้ำตก จะมุ่งหน้าไปยังเทวาลัย
“แม่รู้ได้ยังไงว่าคำแก้วอยู่บนเทวาลัยนั่น” ทศพลสงสัย
“คำแก้วมันเคยบอกแม่ว่าเทวาลัยร้างนั่นเคยเป็นบ้านของมันมาก่อน เวลามันปวดหัวตัวร้อนไม่สบาย ก็ไปที่นั่นทุกที”
“แต่ไอ้งูยักษ์มันจะพาคำแก้วขึ้นไปบนนั้นทำไม”
คำปองไม่รู้จะอธิบายให้ทศพลเข้าใจได้อย่างไร ว่างูไม่มีทางทำร้ายคำแก้วที่เป็นงูด้วยกัน “เรื่องบางเรื่อง แม่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน แต่แม่มั่นใจว่าคำแก้วมันยังไม่ตาย งูไม่ทำร้ายมันหรอก”
ทศพลไม่เข้าใจว่าเหตุใดคำปองจึงมั่นใจนัก ไม่กลัวว่างูจะทำร้ายคำแก้วแม้แต่น้อย คำปองเหยียบบนโขดหินลำธารที่มีตะไคร่น้ำเกาะเขียวปี๋ เลยลื่น
“ระวังครับแม่ !” ทศพลรีบเข้าไปประคองคำปองไว้ได้ทัน ก่อนที่จะล้มหัวฟาดหิน
ทันใดนั้น กระถุ่งวิ่งอาดๆ นำหน้ากำนันแย้มกับพวกสมุนเข้ามา “นั่น ! นังหญิงชั่วชายโฉดมันทำบัดสีกันอยู่นั่น”
พวกสมุนกำนันแย้มกรูกันเข้าไปจับคำปองกับทศพล
“นี่มันอะไรกัน นังกระถุ่งเอ็งพาพ่อกำนันมาจับข้าทำไม” คำปองสะบัดหนี
กำนันแย้มเอ่ย “มีคนเห็นเอ็งกับผัวนังคำแก้วเล่นชู้กัน”
คำปองตกใจ “ไม่จริง ข้าถูกใส่ร้าย ! นังกระถุ่ง เอ็งใช่มั้ยที่กุเรื่องใส่ความข้า นังสารเลว”