บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 13 หน้า 7
“เจ็บเหรอ”
“ก็แค่ร้องอ้อนเมียไปงั้นๆ อยากรู้ว่าคุณเป็นห่วงผมรึเปล่า”
“คุณนี่มันเจ้าเล่ห์นัก” คำแก้วหมั่นไส้จนอยากจะประคบยาสมุนไพรแรงๆ แต่เมื่อเห็นหน้าทศพลที่ยิ้มประจบ ก็ทำไม่ลง “คุณไปที่เทวาลัยนั่น เพราะเป็นห่วงพ่อคุณใช่มั้ย”
“เปล่า ผมตามไปเพราะเป็นห่วงอาจารย์ทัศนัยต่างหาก” คำแก้วหมั่นไส้ที่ทศพลชอบทำปากแข็งเลยแกล้งประคบยาสมุนไพรแรงๆ คราวนี้ทศพลร้องเพราะเจ็บจริง “โอ๊ยยยย เบาๆ สิจ๊ะ เมียจ๋า”
“โกหกใครก็โกหกได้ แต่อย่าโกหกตัวเอง คุณเป็นห่วงพ่อคุณ ฉันรู้”
“แต่พ่อไม่เคยเป็นห่วงผมเลย”
“ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก พ่อแม่แต่ละคนก็มีวิธีเลี้ยงลูกไม่เหมือนกัน ท่านอาจจะอยากให้คุณเข้มแข็ง ยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง” ทศพลอึ้งไป คำแก้วประคบยาสมุนไพรเสร็จพอดี “ฉันจะไปดูแม่สักหน่อย มืดค่ำป่านนี้ยังไม่เห็นจุดไฟที่เรือน ไม่รู้ไปไหน ถ้าคุณหิวก็กินข้าวก่อนได้เลย ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว” คำแก้วเดินถือถาดประคบยาสมุนไพรออกไป
ทางด้านคำปองถูกจับมัดไว้ในโรงนาร้าง บุญส่ง กำนันแย้ม กอ หมออ่วม และสมุนกำนันแย้มเฝ้าคุมเชิงอยู่
“จับฉันไว้ทำไม” คำปองร้องโวยวาย
“ขืนข้าปล่อย เอ็งก็รีบวิ่งแจ้นไปบอกนังคำแก้วน่ะสิวะ” กำนันเอ่ยบอก
หมออ่วมเผยแผนการ “พวกข้าเลยต้องจับตัวเอ็งเอาไว้ล่อนังคำแก้ว”
คำปองตกใจ “จะรวมหัวกันทำอะไรลูกฉัน”
“พวกข้าก็จะพิสูจน์ให้เห็นกับตาว่าลูกเอ็งมันไม่ใช่คนลูกเอ็งมันเป็นนังงูผี” บุญส่งเสียงเข้ม
“ไม่จริง เลิกปรักปรำใส่ร้ายลูกฉันเสียที ลูกฉันไม่ได้เป็นงู!”
หมออ่วมเยาะ“เป็นหรือไม่เป็นเดี๋ยวเอ็งก็ได้รู้”
คำปองหวั่นวิตก พยายามดิ้นให้เชือกที่มัดตัวเองไว้ให้หลุดออก ที่มุมหนึ่ง สองงูเขียวเลื่อมประภัสร์และฉัตรสุดาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็รีบเลื้อยไปบอกคำแก้วทันที
คำแก้วเข้ามาในบ้านคำปองปิดไฟมืด ไม่มีใครอยู่ “แม่จ๊ะ... แม่....” คำแก้วกวาดสายตาหา แต่ไม่มีวี่แววคำปอง “ค่ำแล้ว แม่ยังไม่กลับมาอีก” งูเขียวเลื่อมประภัสร์ ฉัตรสุดาเลื้อยเข้ามาหาคำแก้ว งูเขียวส่งภาษาคุยกับคำแก้ว “ว่าไงนะ!” คำแก้วรู้เรื่องจากงูเขียวทั้งสองก็รีบวิ่งไปช่วยแม่ที่โรงนาร้างทันที
ทศพลชะเง้อชะแง้รอบคำแก้วที่หน้ากระต๊อบ ตบยุงพลาง “ทำไมไปนานจังนะ” ทศพลตัดสินใจออกไปตามคำแก้วด้วยความเป็นห่วง