บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 23
บทประพันธ์ โสภี พรรณรายบทโทรทัศน์ พิมพ์ธนา
บ้านทัศนะในตอนเช้าตรู่ เขมิกาเปิดรั้วเข้ามาแล้วหยุดอย่างลังเลใจ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้ามา เขมิกาเดินเข้ามาพบว่ามีกล่องแพ็คข้าวของในบ้านกองอยู่นับสิบกล่อง เขมิกาก้าวเข้ามาในตัวบ้าน
ภาพเก่าๆที่เขมิกาเคยอยู่บ้านนี้อย่างสุขใจ
เขมิกามองไปรอบๆบ้านแล้วใจหายเมื่อพบว่าบ้านโล่งไปถนัดตา ทัศนะถือถ้วยกาแฟเดินออกมา “คุณนะ...”
“มีธุระหรือครับ” เขมิกาหลุดปาก “คุณจะไปจริงๆหรือคะ”
“ครับ” เขมิการู้สึกเหมือนถามอะไรโง่ๆออกไป ทัศนะเองก็ทำเฉยใส่อีก ทัศนะรออยู่ว่าเขมิกามาทำไม เพ็ญขวัญออกมาเมียงมองเห็นบรรยากาศอึมครึมของทั้งสองคน “พี่ดาหายตัวไปค่ะ”
“คงเป็นฝีมือนายคริตตามเคย” เขมิกามองทัศนะอย่างใจวูบที่ทัศนะไม่รู้สึกรู้สมอะไรด้วยเลย
เพ็ญขวัญวางถ้วยกาแฟพร้อมจานแซนวิชที่หั่นเป็นชิ้นพอคำ เขมิกาลดความอึดอัดลงที่เพ็ญขวัญยังดีต่อเธอเหมือนเดิม “ขอบใจนะ ขวัญ...”
“ตามสบายเลยนะคะ พี่เขม” เพ็ญขวัญเดินออกไป เขมิกามองตามอย่างรู้สึกผิดที่เคยวีนใส่เพ็ญขวัญ ทัศนะมองเขมิกาอย่างเข้าใจความรู้สึก “ไม่ต้องห่วง ขวัญไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น”
“ค่ะ เขมดีไม่ถึงครึ่งของน้องขวัญ ถ้าใครทำเขมเจ็บ..เขมต้องใช้เวลา..”
“คุณมาเรื่องคุณดาไม่ใช่เหรอ คุณไม่ต้องห่วงหรอก คุณดาเอาตัวรอดได้ ไม่กี่วันก็คงกลับ”
ทัศนะวางถ้วยกาแฟลงแล้วขยับลุกแทนการจบบทสนทนา “คุณนะ..”
“ถ้าคุณยังไม่สบายใจ ผมจะโทรถามนายคริตให้”
“คุณเปลี่ยนไปมาก..”
“คุณต้องการให้ทุกอย่างเหมือนเดิม..เหมือนเดิมแบบไหน แบบที่ตามใจคุณทุกอย่างงั้นเหรอ คุณต้องการเวลา แต่ผมไม่มีเวลาให้คุณแล้ว คุณเขม..”
“แล้วที่คุณบอกว่ารักเขม..”
“ไม่รู้สิ..ผมคงแค่อยากยื้อคุณไว้มั้ง”
“นี่คุณเอาคืนเหรอ พูดให้เขมเจ็บ..เหมือนตบหน้าเขมกลับ...”
“แล้วแต่จะคิด” ทัศนะเดินออกไปโดยตัดใจได้แล้วพร้อมจะไปเริ่มชีวิตใหม่ที่เยอรมัน เขมิกามองตามอย่างเจ็บปวด