บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 23 หน้า 3

“เออ..คือ..เดี๋ยวคุณชาคริตคงหาภรรยาเจอ ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ”

คุณพ่อคุณแม่มือใหม่ก็ยังไม่คลายใจอยู่ดี

ห้องฝึกสมาธิ คุณแม่ 4-5 คนนั่งขัดสมาธิหลับตายุบหนอพองหนออยู่ ชาคริตเปิดประตูพรวดเข้าไปแล้วกวาดตามองแต่ไม่เห็นญาดา คุณแม่ทั้งหลายหันมามองชาคริตพรึ่บเป็นตาเดียว ชาคริตถอยออกไปอย่างใจร้อนโดยไม่สนใจว่าใครมอง

ห้องยิม – ชาคริตเดินพล่านไปทุกมุมทุกเครื่องออกกำลังกาย แต่ก็ไม่พบญาดา

ห้องโยคะ – ชาคริตพรวดพราดเข้าไปอีก ครูฝึกกำลังนำการฝึกอยู่ เหล่าคุณแม่มือใหม่ยืนค้างท่าต้นไม้ไว้อยู่ เซกันไปเป็นแถว ครูฝึกมองชาคริตอย่างตำหนิ คราวนี้ชาคริตเพิ่งรู้สึกตัว “ขอโทษครับๆ” ชาคริตกวาดตามองไปแล้วก็ยังหาญาดาไม่เจอ

ชาคริตกับหัวหน้าเดินมาด้วยกันถึงหน้าสวนหิน

“ใจเย็นๆนะคะ คุณชาคริต คุณญาดาไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ”

“ไม่หาย แต่ทำไมหาตัวไม่เจอ คุณดูกล้องวงจรปิดให้ผมหรือยัง”

“เราไม่มีกล้องหรอกค่ะ ที่นี่รักษาความเป็นส่วนตัวที่สุด”

ครูฝึกกำลังเดินนำหน้ากลุ่มคุณแม่มือใหม่ 4-5 คนเดินจงกรม ทุกคนต่างเท้าเปล่าเดินเหยียบพื้นหินแบบสวนญี่ปุ่นเพื่อสัมผัสธรรมชาติ “หายใจลึกๆ ค่อยๆก้าวเท้าทีละก้าว”

ชาคริตยังหัวเสียและใจหายที่หาญาดาไม่เจอเลยไม่สนใจกลุ่มฝึกสัมผัสธรรมชาติ

“หายใจเข้าช้าๆ แล้วค่อยๆหายใจออกช้าๆ”

ชาคริตหันไปมองครูฝึกอย่างรำคาญแล้วหันกลับมาเอาเรื่องหัวหน้าต่อ

“คุณปิดทางเข้าออกเดี๋ยวนี้เลย แล้วส่งพนักงานทุกคนตามหาภรรยาผมให้เจอ”

“ดิฉันสอบถามรปภ.ทุกกะแล้ว คุณญาดาไม่ได้ออกไปจากที่นี่แน่นอน พวกเราจำวีไอพีของเราได้ทุกท่าน”

“แล้วดาหายไปไหน” ครูฝึกเดินนำกลุ่มคุณแม่มือใหม่มาแบบเรียงแถวเดี่ยว จึงเห็นแค่ครูฝึกคนเดียว จนกระทั่งครูฝึกเดินเลี้ยว จึงพบว่าญาดาเดินตามหลังครูฝึกมาเป็นคนที่ 3 ญาดาเอี้ยวตัวแอบมองชาคริตอย่างขำๆ ไม่เคยเห็นชาคริตหลุดเสียฟอร์มโวยวายขนาดนี้ “คุณเรียกรปภ.มาให้หมด ผมจะสอบปากคำเอง”

“ไม่จำเป็นแล้วมั้งคะ” หัวหน้าเห็นญาดาเดินเหยียบก้อนหินก้อนกรวดอยู่ด้านหลังชาคริต

“คุณจะโบ้ยความรับผิดชอบง่ายๆแบบนี้เหรอ”

“รับผิดชอบเรื่องอะไรคะ”