บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 23 หน้า 2
หน้าบ้านทัศนะ เขมิกาเดินกลั้นน้ำตาออกมา แล้วหยุดพิงรั้วอย่างพยายามทำใจที่สุด เพ็ญขวัญเดินเข้ามาหา
“พี่เขม..”
“ขวัญ..” ทันทีที่เพ็ญขวัญกอดเขมิกาปลอบใจ เขมิกาก็น้ำตาไหลพรากๆ “เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วใช่มั้ย..”
“พี่เขมยังอยากเจอเราอีกเหรอคะ”
“บ้านหลังนี้..เป็นบ้านที่อบอุ่นที่สุด..พี่จะไม่มีวันลืม ขอบคุณขวัญสำหรับทุกๆอย่างนะ”
“พี่เขมไม่ต้องขอบคุณ..ขอแค่ยกโทษให้พี่นะก็พอ..ได้มั้ยคะที่ผ่านมา..พี่นะไม่รู้ว่าพี่คริตมีแผนอะไร...แล้วพี่นะก็พูดอะไรไม่ได้..เพราะความเป็นเพื่อน...”
“พี่รู้ๆ ยกโทษให้เค้านานแล้ว..แต่เค้าไม่รู้..เค้าโกรธเกลียดพี่ไปแล้ว..”
“พี่เขมยังรักพี่นะอยู่ใช่มั้ย” เขมิกานิ่งอย่างยอมรับ ได้แต่กลั้นน้ำตาไป
“สายไปแล้วล่ะ..ตายจริง..ขวัญกลับเข้าบ้านไปเร็ว เดี๋ยวจะไม่สบาย..พี่เห็นแก่ตัวอีกแล้ว ขอโทษนะ..เร็ว เข้าบ้าน”
“แดดแค่นี้สบายมาก” เพ็ญขวัญกอดเขมิกาแน่นๆแรงๆ “แล้วเจอกันนะคะ..”
เพ็ญขวัญคิดแผนจะทำให้ทัศนะกับเขมิกาเจอกันอีกครั้ง แต่เขมิกาไม่ทันฟัง ได้แต่มองตามเพ็ญขวัญที่เข้าไปผ่านม่านน้ำตา
ตอนเช้า บรรยากาศสดชื่นของ Health Center ชาคริตนอนหลับสนิท ชาคริตอยู่กับญาดาจะหลับลึกได้อย่างอุ่นใจทุกครั้ง ชาคริตตื่นขึ้นแล้วขยับตัวหันไปมองข้างตัวทันที “ดา!” ชาคริตเห็นที่นอนข้างๆว่างเปล่า ญาดาหายไปแล้ว ชาคริตเผ่นพรวดลงจากเตียงออกไปทันที กลัวว่าญาดาจะหนีไป
ล็อบบี้ เจ้าหน้าที่ระดับหัวหน้ากำลังต้อนรับคุณพ่อคุณแม่มือใหม่อยู่
“นี่ค่ะ โปรแกรมของเรา..ทางเราดูแลคุณแม่ตั้งแต่วันแรกถึงวันกำหนดคลอด..”
ชาคริตพรวดพราดเข้ามา “ภรรยาผมหาย!”
“คุณญาดาหรือคะ”
“จะใครล่ะครับ ผมมีภรรยาคนเดียว เห็นเธอหรือเปล่า”
“เออ..น่าจะอยู่กับครูฝึกนะคะ เดี๋ยวนะคะๆ ขอดูโปรแกรมก่อน” ชาคริตใจร้อนผลุนผลันออกไปทันที
หัวหน้าหันมามองคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ที่มองหัวหน้าอย่างชักไม่วางใจ