บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 4 หน้า 3
ลูกจ้าง 2 คนต่างยิ้มดีใจ ที่ไม่ต้องนอนถ่างตาตามคำสั่งกมลพรรณ ญาดากลับมายืนโดดเดี่ยวด้วยความรู้สึกแบกภาระหนักไว้ ญาดามองรอบๆ ตัวที่เป็นบ้านตกแต่งสวยสมบูรณ์แบบสมฐานะแต่ตอนนี้เงียบเหมือนป่าช้า
“พี่ดาๆ” ญาดาหันไปมองที่ทางบันได คิดไปถึงเมื่อหกเดือน ก่อนที่ชาคริตจะก้าวเข้ามาในครอบครัวนี้
6 เดือนที่แล้ว เขมิกาเดินกระฉับกระเฉงลงมาจากบันไดด้านบน ญาดาในชุดเชิ้ตกางเกงทะมัดทะแมง ลูกจ้าง 2 คนลากกระเป๋าเดินทางออกไป ญาดากวาดตาสแกนชุดของเขมิกาแล้วส่ายหน้า เขมิกาถอดสูทสีจืดออกอย่างรู้ใจ ญาดาหยิบสูทที่พาดกับแฮนด์แบ็คมาใส่ให้เขมิกาแทน ญาดาถอดต่างหูเพชรเก๋ออกแล้วส่งให้เขมิกาที่ไม่มีเครื่องประดับใดๆยกเว้นสร้อยระย้า “ไม่ผ่านเลยเหรอคะ”
“ไม่! คราวนี้ประชุมสำคัญนะจ๊ะ” ญาดารับสร้อยระย้าน่ารักจากเขมิกามาใส่แทน ดิลกกับไตรทศเดินออกจากทางห้องทำงาน ไตรทศหอบแฟ้มเอกสารเซ็นสัญญา ดิลกดูภายนอกแข็งแรงและกำลังใจฮึกเหิมที่กำลังจะได้ร่วมงานกับ T-Mart
“โดน Fashion police จับอีกแล้วเหรอครับ พี่เขม”
“ไม่ใช่ว่าเขมแต่งตัวไม่ดี แต่ชุดวันนี้ไม่เหมาะเท่านั้นเอง”
“พี่ดาน่าจะเลื่อนไฟลท์ได้”
“งานเซ็นสัญญาครั้งสำคัญกับ T-Mart เชียวนะ”
“ดาเลื่อนไฟลท์ให้เพื่อนคุณทัศนะหลายครั้งแล้ว เลื่อนไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ไม่งั้นดาจะเข้าคอร์สด็อกเตอร์โจนส์ไม่ทัน”
“พี่ดาไปตั้งหกเดือน ได้ไปเที่ยวโน่นนี่อีก”
“แค่หกเดือนเอง ชีวิตพี่ดาน่าเบื่อจะตาย วันๆอยู่แต่ในห้องแล็ป ฟังเล็คเชอร์ ทดลองครีมโน่นนี่ ไม่ได้สนุกเลย”
“เขมก็อยู่แต่กับตัวเลข..” ไตรทศเข้ามาโอบสองสาว
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมหาเรื่องตื่นเต้นให้เอง เอ้า..ยิ้มหน่อย สาวๆ”
ไตรทศยกมือถือขึ้นถ่ายเซลฟี่กับญาดาและเขมิกา “คุณพ่อมาถ่ายด้วย”
“พ่อไม่ชอบเล้ย! ไอ้ถ่ายรูปแบบนี้น่ะ” ปากบอกว่าไม่ชอบแต่ดิลกรีบเข้าร่วมเฟรมทันควัน ไตรทศกับญาดาหาทางเอามือถือติดไม้เซลฟี่แล้วช่วยกันโพสท่า ครอบครัวพ่อลูกถ่ายรูปกันแบบขำๆ สบายๆ แบบนานๆ ได้ผ่อนคลายที “5-4-3-2-1 ชีส!!!!” ทุกคนขำตัวเองที่เล่นกันเป็นเด็กๆ สนุกสนานเหมือนครอบครัวปกติ ภาพของครอบครัวญาดาถูกพรินท์ใส่กรอบ