บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 13 หน้า 2
กมลพรรณกำลังวัดความดันให้ดิลกอยู่
“ความดันขึ้นปรู๊ดๆอีกแล้ว ท่านต้องทำใจร่มๆไว้นะคะ โกรธไปก็เท่านั้น เดี๋ยวได้ถูกหามส่งโรงพยาบาลอีกหรอก”
“อย่ามาแช่งฉัน!”
“พูดอะไรก็ผิดไปหมด ท่านเคยเห็นมลเป็นเมียบ้างหรือเปล่าคะ” ดิลกไม่เต็มปาก “ก็..ก็เป็นสิ ไม่งั้นเธอจะได้มานั่งเสนอหน้าอยู่ตรงนี้เรอะ?” กมลพรรณมองดิลกที่ไม่ได้มีความจริงใจ
“มลไม่เคยเสนอหน้าหรือได้ชูคอเป็นคุณนายในบ้านนี้เลย วันๆก็รับใช้ดูแลท่านงกๆ ยุคนี้เมียบ่าวเมียทาสไม่มีแล้วนะคะ ท่าน”
“แต่เมียที่ซื้อได้ด้วยเงินยังมีทุกยุคทุกสมัย!!” กมลพรรณจ้องดิลกอย่างเจ็บปวดที่ถูกกดหัวและดิลกไม่เคยเห็นความดีแม้แต่น้อย “งั้นถือว่ามลทำงานคุ้มค่าเงินที่ได้แล้ว ยัยฉัตรแต่งงานเมื่อไหร่ มลจะขอย้ายไปอยู่กับลูก!”
ดิลกเยาะ “แล้วจะได้แต่งเมื่อไหร่ล่ะ!” ปาริฉัตรถือมือถืออย่างตกใจเข้ามาเพื่อขอความช่วยเหลือจากแม่
“แม่ๆ คุณกสิณโทรมา!!” กมลพรรณเยาะกลับ “ได้แต่งเร็วๆนี้แหละค่ะ ท่าน งานแต่งลูกสาวมลเรียกสินสอดได้ไม่อั้น ไม่เหมือนท่าน ที่ยกลูกสาวให้ผู้ชายไปฟรีๆ!” กมลพรรณรีบผละออกมาโดยทิ้งเครื่องวัดความดันคาๆไว้ที่แขนดิลก กมลพรรณเดินเข้าไปยิ้มหวานปาริฉัตรนึกว่าได้ข่าวดี “คุณกสิณโทรมาว่าไงลูก”
“ปาริฉัตร“ช่วยผมด้วย” !!” กมลพรรณเหวอทันทีที่เห็นปาริฉัตรดูตกใจตื่นตระหนก
หลังโบสถ์ กมลพรรณกับปาริฉัตรรีบพากันเดินตามหากสิณ “นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็อย่างที่เล่าให้ฟังไง แม่ คุณกสิณโทรเรียกฉัตรให้มาช่วย”
“ช่วยอะไร”
“ไม่รู้เหมือนกันเสียงฟังไกลๆ ไม่ค่อยรู้เรื่อง”
“งานแต่งเลิกตั้งแต่เมื่อวาน แล้วมาทำอะไรแถวนี้” ปาริฉัตรตะโกน “คุณกสิณคะ อยู่ไหนคะคุณกสิณ”
“ผมอยู่นี่ๆ ช่วยผมด้วย!!” กมลพรรณกับปาริฉัตรมองหน้ากันอย่างเป็นงง
หลังโบสถ์ กสิณสภาพยับเยิน ผมกระเซิง หน้าถูกแดดเผา เหงื่อแตกพลั่กๆ กสิณตะโกนจนเสียงแหบ
“ผมอยู่นี่!!” กมลพรรณกับปาริฉัตรรีบเร่งมาแล้วชะงักงันกับภาพที่เห็นตรงหน้า กสิณถูกจับมัดมือทั้งสองไว้กับโครงเหล็กประตูหน้าต่างใดๆ เท้ากสิณเปล่าข้างหนึ่ง ถุงเท้ากับรองเท้ากระเด็นไปข้างทาง