บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 24 หน้า 5
ศิรินธารเปิดประตูรถก้าวลงมา จู่ๆ ร่างของหาญกล้าก็ถูกโยนมาตรงเท้าศิรินธาร หญิงสาวตกใจที่เห็นหาญกล้าอยู่ในสภาพที่โดนซ้อมยับเยิน เจ้าหนี้ 3 คนท่าทางเป็นนักเลงเดินก้าวเข้ามา
“ผัวคุณติดหนี้อยู่สามแสน” เจ้าหนี้คนหนึ่งเอ่ยขึ้น
ศิรินธารมองหาญกล้าที่มองเธออย่างอ้อนวอน หญิงสาวตัดใจ “ฉันไม่รู้จักผู้ชายคนนี้”
“งั้นมึงก็ตายตรงนี้!” เจ้าหนี้เข้ารุมกระทืบหาญกล้าไม่ยั้ง
หาญกล้าร้องด้วยความเจ็บปวด “ลูกหยี!”
ศิรินธารพยายามแข็งใจจะไม่สนใจ เดินมาถึงประตูทางเข้าโรงแรม เห็นชาติที่มองไปทางหาญกล้า สีหน้าของชาติดูสยองมาก ศิรินธารเริ่มลังเล เสียงกระทืบรุมทำร้ายจาก ทางด้านหลังรบกวนจิตใจศิรินธาร
ศิรินธารเอ่ยกับชาติ “เรียกรปภ.ไล่พวกนั้นไปให้พ้นจากหน้าโรงแรม”
ชาติลุกลี้ลุกลน“เอ่อ...รปภ.มาแล้วครับ”
รปภ. สองคนเข้ามาพยายามจะดึงพวกนักเลงออกไป แต่พวกนักเลงไม่ยอม เตะหาญกล้าไม่ยั้ง สภาพของหาญกล้าดูเจ็บปวด เลือดอาบเต็มหน้า
จิ๊บและเหมียวออกมาจากเคาน์เตอร์ตรงมาหาศิรินธาร “คุณลูกหยีจะให้แจ้งความไหมคะ”
ชาติรีบวิ่งมา “พวกนั้นไม่ยอมไปครับ คุณกล้าเลือดท่วมแล้วนะครับ” ศิรินธารสับสนลังเล
หาญกล้าร้องสุดเสียง “ลูกหยี!”
ชาติ เหมียว และจิ๊บ รอคำสั่งจากศิรินธาร ศิรินธารหันกลับไป เห็นหาญกล้าเจ็บปวดทรมาน ที่สุดก็ทนไม่ไหว นักเลงบางคนต่อยรปภ. คนที่เหลือยังซ้อมหาญกล้าต่อ
“หยุด! อย่าทำเขา!” ศิรินธารตะโกนห้ามขึ้น
“เฮ้ย! หยุด” นักเลงหยุดมือหันมามองศิรินธารว่าจะเอายังไง
“พรุ่งนี้แกมารับเงิน” พวกนักเลงยิ้มพอใจ “แต่ตอนนี้ไปให้พ้นจากโรงแรมของฉัน” ศิรินธารเอ่ยไล่
“ถ้าพรุ่งนี้เบี้ยว ผัวคุณตายแน่”
“รีบไปก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ!”
นักเลงจะเดินออกแต่ยังไม่วายเตะหาญกล้าแถมท้าย ศิรินธารเดินไปตรงหน้าหาญกล้าที่ยังนอนหมดสภาพ หาญกล้ามองศิรินธารอย่างขอบคุณ หาญกล้าจะยื่นมือไปแตะขาของศิรินธาร
“ไปจากที่นี่ได้แล้ว” ศิรินธารเอ่ยเสียงเย็นชา หาญกล้าชะงัก “ไป...”
หาญกล้าพยายามจะลุก แต่เจ็บจนลุกไม่ไหวจริง)พยายามจะคลานออกไป สภาพน่าสมเพชมาก ศิรินธารกำมือแน่นพยายามห้ามตัวเอง หาญกล้าพยายามจะไปแต่ทรุดลงเพราะไม่ไหว
ศิรินธารหันไปหาชาติ“ชาติ!” ชาติรีบวิ่งมา“ช่วยประคองคุณกล้าขึ้นรถที”
“ครับ!” ชาติลืมตัววิ่งเข้าไปหาหาญกล้า แต่พอจะลงประคองเห็นเลือดก็นึกได้ ชะงักถอยออกมา
ศิรินธารเดินเข้ามา “มีอะไร...”
“มือผมเป็นแผล แล้วเลือด...” ชาติมองศิรินธารอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เอ่อ...คุณกล้าเขา...เอ่อ...ป่วยนี่ครับ”