บทละครโทรทัศน์ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 5 หน้า 2
"ปะทะกันซึ่งหน้า คนแบบนี้ไม่เจ็บ..แล้วก็ไม่จำหรอก" ลีลาเอ่ยเสียงจริงจัง วัลภากับดลฤดีหันมองลีลาแบบอึ้งๆ "มีวิธีอื่นที่เหมาะกว่าเยอะ..." ลีลายิ้มปิดเครื่องเดินลงจากลู่ไปที่เครื่องออกกำลังแบบอื่น
ดลฤดีมองหน้าวัลภา แล้วจะตามไปถามแต่วัลภาดึงเอาไว้ "มันเดินหนีแปลว่าเค้นให้ตายมันก็ไม่แชร์"
วัลภากับดลฤดีมองลีลาที่ออกกำลังเหมือนหลุดเข้าไปในโลกส่วนตัวอย่างสงสัย
ลีลาใช้เครื่องออกกำลังแขน แล้วจู่ๆ มือของใครบางคนก็เข้ามาเพิ่มน้ำหนักเครื่องเล่นจากสิบกิโลที่ลีลาล็อกไว้เป็นยี่สิบกิโล พอลีลาจะออกแรง ก็ชะงักเพราะน้ำหนักมันมากเกินจะออกแรงได้ ลีลาหันมองตรงที่ใส่น้ำหนัก แล้วมองไล่ขึ้นมาเห็นหน้าแดน ก็เรียกอย่างดีใจ "แดน!” ลีลาลุกจากเครื่องเข้ากอดแดน แบบเพื่อนที่คิดถึงไม่เจอกันนาน
แดนกอดอีกฝ่าย แว่บหนึ่งที่สายตาแดนแสดงความรู้สึกในใจที่มีต่อลีลา "ก็คิดจะไปเซอร์ไพร์สที่โชว์รูม แต่เซอร์ไพร์สกว่าเพราะเจ้าของไม่มีใครอยู่สักคน เดินทั่วโรงแรมเลยกว่าจะเจอ"
"กลับมาจากอเมริกานานหรือยังแดน" วัลภาเอ่ยถามบ้าง
"ไม่ถึงเดือน แต่วุ่นๆ กับการปรับตัว...” แดนเห็นทุกคนมองก็เขินๆ “ผมเริ่มทำงานแล้ว...พ่อไม่ให้หนีแล้ว"
ลีลาท้วง "ลูกชายคนเดียว...ก็รู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายต้องรับช่วง แล้วจะหนีไปทำไม มาเริ่มงานเร็วๆ ก็ดีแล้ว คุณอาจะได้ ไม่เหนื่อย"
"นี่...ตำแหน่งภรรยาผู้บริหารยังว่างอยู่ไหม จะได้สมัคร" ดลฤดีเอ่ยแทรก
"ตำแหน่งนี้ไม่เปิดรับครับ" แดนสวนกลับ
"เขามีคนอยากให้นั่งตำแหน่งนี้อยู่แล้วน่ะสิ" วัลภากระเซ้า
"ใครเหรอ ฉันรู้จักไหม?” ลีลาเอ่ยอย่างอยากรู้
แดนมองลีลาแล้วได้แต่ยิ้มก่อนเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง "ไม่มีหรอก ว่างไหม ไปกินข้าวกัน ผมเป็นเจ้ามือเอง"
"เพื่อนของเพื่อนดีเป็นศรีแก่ปากฉันจริงๆ" ดลฤดีชอบใจ
"ตะกละตลอด...” ลีลาแขวะเพื่อน “รอแป๊บนะแดน"
ลีลา วัลภาและดลฤดีคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กกับขวดน้ำ เดินไปที่ห้องแต่งตัว แดนมองตามยิ้มมีความสุข
ที่บ้านของชลัมน์ ชลัมน์นั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็น ซึ่งหันหน้าออกไปหาทะเล ในมือมีรูปภาพของตน ที่ถ่ายคู่กับมะลิวัลย์ แย้มยิ้มมีความสุขด้วยกันดี "สักวันมันต้องชดใช้ทุกอย่าง..." ชลัมน์น้ำตาคลอ
ชลัมน์นึกถึงตอนมะลิวัลย์ที่ท้องใหญ่ สักเจ็ดเดือน กำลังยืนมองออกไปข้างหน้า ชลัมน์เข้ามากอดมะลิวัลย์จากด้านหลัง มะลิวัลย์สะดุ้ง "คิดอะไรอยู่"
"คิดถึงลูกค่ะ อีกไม่นานเราจะได้เห็นหน้าลูกแล้ว"
"แล้วไม่คิดถึงพ่อของลูกเหรอครับ"
"เอ่อ...คิดถึงสิคะ ชลัมน์คะ เมื่อไหร่เราจะไปอิตาลีสักที คุณบอกว่าถ้าจบเรื่องนี้"
"อีกไม่นาน ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณไม่สบายใจ แต่ผมต้องสร้างทุกอย่างเพื่อเรา เพื่อลูก ตกลงกับศิริ ได้เมื่อไหร่ เราจะไปอิตาลีทันทีเลย..นะ”