บทละครโทรทัศน์ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 5 หน้า 3
"ค่ะ"
“ถ้าลูกเป็นผู้ชายผมจะตั้งชื่อว่า ชวัลวิทย์ แปลว่ามีความรู้รุ่งเรือง ถ้าเป็นผู้หญิงผมให้คุณตั้ง...ชื่ออะไรดี"
มะลิวัลย์นิ่งคิดไปนิด "ลีลา ค่ะ วัลย์อยากให้ชื่อลีลา" ทั้งสองคนยิ้มให้กัน ชลัมน์ดูมีความสุขมาก
ชลัมน์มองภาพตนกับมะลิวัลย์ในอดีตที่ยิ้มแย้มให้กัน ภาพเก่าๆ เหล่านั้นไม่หวนกลับมาอีกแล้ว ชลัมน์น้ำตาคลอกำมือแน่นด้วยความแค้น เจ็บปวดเพราะต้องสูญเสียคนรักไป
มัสยาเดินเข้ามากุมมือที่กำแน่น ของน้องชายไว้ “อดีตคือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว มองปัจจุบันเพื่อรอผลลัพธ์ในอนาคต มันจะต้องจบลงด้วยความสุขนะชลัมน์ เชื่อพี่นะ..."
ชลัมน์พยายามตั้งสติ หายใจช้าลงและมองออกไปด้วยสายตามีความหวัง
"สบายดีไหมครับพี่" ชลัมน์กับมัสยาหันไปตามเสียง เห็นดลเดินเข้ามา
ดลลงนั่งตรงข้ามกับชลัมน์
"ขับรถมาหาพี่ถึงที่นี่มีอะไรหรือเปล่า" ชลัมน์เอ่ยทัก
"ผมเจอศิริ"
"แล้ว...." ชลัมน์นิ่งแค่สบตาดล
“ผมก็เลยนึกถึงพี่ นึกถึงเรื่องเก่าๆ"
"อย่าไปเสียเวลากับมันเลย"
"พี่ลืมได้จริงๆ เหรอครับ" ดลสงสัย
"พี่ไม่ลืม...แต่มันจะมีประโยชน์อะไร” ชลัมน์วางมือบนขาของตน “คนพิการอย่างพี่จะไปทำอะไรได้ แค่จะยืนยังทำไม่ได้เลย"
ดลมองชลัมน์อย่างรู้สึกผิด "ถ้าตอนนั้นผมห้ามศิริ พี่คงไม่ต้องเป็นแบบนี้"
“พี่รู้ว่าดลรู้สึกผิด แต่ดลก็ชดเชยด้วยการดูแลลีลาอย่างดี ถ้าไม่ได้ดล ลีคงไม่ได้ไปเรียนต่อ ไม่มีอนาคตที่ดีอย่างทุกวันนี้ ดลชดเชยให้พี่มากพอแล้ว พี่ไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ ถ้าพี่เป็นอะไรไปฝากลีด้วยนะ พี่กลัวว่าถ้าศิริรู้ว่าลีเป็นลูกพี่ ลีจะลำบาก"
"ผมสัญญาว่าจะดูแลลีให้เหมือนเป็นลูกของผมเอง จะไม่ให้ใครมาทำร้ายลีได้ พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ"
"ขอบใจนะ" ชลัมน์ยิ้มราวกับคนปลง
“ผมดีใจนะที่พี่ปล่อยวางได้ ผมอยากให้พี่กับลีมีความสุข"
ชลัมน์ ยิ้มนิ่งๆ เหมือนปล่อยวางได้จริง
ที่ร้านอาหารบนดาดฟ้า ของโรงแรม Eden ลีลา แดน วัลภา และดลฤดี ยกแก้วชนกันดื่มแบบเบาๆ ดูมีความสุข
"ลีจะกลับมาก็ไม่บอก แดนบินไปหาลีที่อิตาลีก่อนกลับมาไทยด้วยนะ"
"โทษที...พ่อไม่ค่อยสบาย ก็เลยตัดสินใจกลับมา เดี๋ยวลีจ่ายค่าตั๋วคืนให้"