บทละครโทรทัศน์ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 13 หน้า 3
ศิรินธารวางสายใส่ ลำไพรกำมือถือแน่น แล้วเก็บโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะเดินออกจากห้อง ก็เปิดกระเป๋าหยิบแบงคก์พันออกมาหกใบแล้วโยนใส่บนตัวของผู้ชายสองคนชายที่นอนเปลือยอยู่บนเตียง หญิงสาวเดินออกไปด้วยสีหน้าเฉยเมย ชาชินเหมือนเป็นชีวิตประจำวันไปแล้ว
นรุตม์เดินเข้ามาหาวิทยาที่ยืนอยู่กับกระเป๋าของณรัลที่โรงจอดรถ
ณรัลก้าวเข้ามาเผชิญหน้ากับนรุตม์ “สะใจแกแล้วสิ”
“รีสอร์ทของอาวิรัตน์จะเป็นตัวพิสูจน์ความสามารถของพี่ให้พ่อเห็น ผมหวัง..จะได้เห็นพี่กลับมาที่นี่อีกครั้ง”
“วันที่ฉันกลับมาจะต้องเป็นวันที่แกต้องไปจากที่นี่!”
นรุตม์ไม่ตอบโต้ “โชคดีนะครับพี่” เขามองวิทยา วิทยารู้หน้าที่จะยกกระเป๋าของณรัลใส่ท้ายรถ
“ฉันไม่ให้ไป!” กัลยาก้าวเข้ามาสีหน้าเอาเรื่องนรุตม์เต็มที่ พลางจับมือณรัลดึงให้มาอยู่ด้านหลัง กางปีก ปกป้องเต็มที่ “แกไม่มีสิทธิ์ไล่ลูกของฉันไปไหน!”
นรุตม์สีหน้าลำบากใจ ณรัลมองด้วยสายตาสะใจ คิดว่านรุตม์ต้องแพ้แน่
“เราจะทำให้รีสอร์ทของอาวิรัตน์เป็นหนึ่งในเครือของเรา การเริ่มต้นกับสิ่งใหม่ ต้องใช้คนที่มีความสามารถอย่างพี่รัลเท่านั้นครับ”
“กาฝาก!” กัลยาต่อว่าอีกฝ่ายรุนแรง นรุตม์อึ้งไป “แกคิดจะเขี่ยณรัลให้พ้นทางจะได้ฮุบทุกอย่างเอาไว้เองงั้นสิ ฉันไม่น่าเอางูพิษอย่างแกมาอุ้มชูเลย” นรุตม์สะเทือนใจแต่ต้องนิ่งไว้ “ฉันจะไม่ยอมให้แกทำเรื่องเลวๆ ได้สำเร็จ ณรัลจะต้อง...!”
“ไปจากที่นี่!” ทุกคนชะงักไป เมื่อศิริก้าวเข้ามา
“คุณจะใจร้ายกับลูกแบบนี้ไม่ได้นะคะ ณรัลถูกจัดฉาก วางแผนใส่ร้าย เพราะไอ้คนเห็นแก่ได้ คุณจะลำเอียงฉันไม่ว่า แต่จะไล่ลูกไปแบบนี้ไม่ได้”
“จัดฉาก?” ศิริเหลือบมองณรัล ณรัลหลบตา ศิริรู้ว่ากัลยาคงโดนเป่าหูมา “ผมพอจะเดาได้ว่าคนที่ให้ข้อมูลบิดเบือนความจริงอะไรไปบ้าง แต่ผมอยากให้คุณตัดสินใจนะคุณกัล ...ระหว่างคุกกับแม่ฮ่องสอน คุณอยากให้ณรัลอยู่ที่ไหน”
กัลยาอึ้งไป “คุณคะ...ตารัลเป็นลูกเรานะคะ”
“ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าทำผิดก็ต้องโดนลงโทษทุกคน ไม่มียกเว้น! เลือกมาสิ คุณกัลว่าคุกหรือแม่ฮ่องสอน” กัลยาอ้ำอึ้งมองศิริที่มองมาด้วยสายตาแข็งกร้าวยืนยันเจตนา “ถ้าคุณไม่เลือก ผมจะเลือกให้เอง”
กัลยากลัวณรัลติดคุก มองณรัลด้วยสายตาสงสาร มองมือที่ตัวเองจับแขนณรัลไว้อย่างต้องการปกป้อง กัลยาเครียดต้องตัดสินใจปล่อยมือ ณรัลอึ้งที่กัลยายอมถอยปล่อยมือ
“ไปได้แล้ว...” ศิริสั่ง
วิทยาเปิดประตูด้านหลังรถ มองมาทางณรัล เป็นการบอกให้ณรัลขึ้นรถ ณรัลมองกัลยาด้วยความหวังสุดท้าย