บทละครโทรทัศน์ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 13 หน้า 4
กัลยาเจ็บปวดมากที่ช่วยอะไรลูกไม่ได้ ยืนกำมือแน่นศิริมองณรัลด้วยสายตากร้าว ณรัลจำต้องก้าวขึ้นรถ วิทยาปิดประตูแล้วขับรถออกไป
กัลยาร้องไห้ด้วยความเสียใจมองนรุตม์ด้วยสายตาโกรธ เกลียด! “สักวัน...คุณจะต้องเสียใจที่เลี้ยงมันไว้!” กัลยาเดินหนีไปด้วยความเจ็บปวด
นรุตม์ได้แต่เก็บกลั้นความเสียใจที่กัลยาไม่เคยมองเขาในแง่ดีเลยสักครั้ง
ศิริได้แต่ตบบ่าอย่างปลอบใจ “ถ้าเรายอมให้ณรัลรับโทษ มันอาจจะดีกับทุกคนรวมทั้งรุตม์”
“แม่รับไม่ได้หรอกครับ ถ้าพี่รัลถูกจับ แม่จะต้องคิดว่าเป็นฝีมือผม”
“แต่ปล่อยณรัลไว้แบบนี้จะทำให้รุตม์ลำบากทีหลัง รู้ตัวไหม”
“ให้อยู่ห่างๆ คงจะกันให้พี่รัลไม่ก่อเรื่องได้สักพัก ผมคิดว่าถ้าเราให้เวลา พี่รัลอาจจะได้คิดบ้าง ถึงยังไง เราก็เป็นพี่น้องกัน”
“ใจเมตตาเป็นสิ่งดี แต่ใจอ่อนมีค่าเท่ากับประมาท งูพิษต่อให้เราดีกับมันแค่ไหนมันก็ยังมีพิษ สักวันพิษมันอาจจะย้อนมาทำร้ายรุตม์”
“ผมจะไม่ประมาทครับพ่อ”
ศิริมองนรุตม์อย่างระอาในความเมตตาที่นรุตม์มีมากจนเกินไป
วิทยาขับรถไปพลางมองกระจกหลัง เห็นณรัลนั่งมองไปด้านนอกรถ สายตากร้าว มือกำแน่นด้วยความแค้น
“ไปโรงแรม” ณรัลเอ่ยขึ้น
“แต่เราต้องขึ้นเครื่องตอนเที่ยงนะครับ”
“ไปโรงแรม!” ณรัลย้ำอีก
วิทยานิ่งเงียบอย่างรับคำสั่ง กลับรถไปทางโรงแรม
ที่บ้านของดล แดนเดินเข้ามาเห็นดลนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“ค้างที่ออฟฟิศเหรอ” ดลเอ่ยถามลูกชาย
“ครับ...มันติดพันนิดหน่อย...พ่อบอกว่าจะไปตีกอล์ฟไม่ใช่เหรอครับ”
“พ่อกำลังจะไป แต่อยากกินข้าวกับแกก่อน”
แดนยิ้มแปลกใจ “ถึงวัยติดลูกหลานแล้วเหรอครับ”
“ถ้าแกมีหลานให้พ่อได้จริงๆ แกเตรียมหัวเน่าได้เลย”
“ผมก็อยากจัดให้นะพ่อ รอให้ลีเขาตกลงก่อน”
“เอ่อ...” ดลลังเลแต่ตัดสินใจถาม “ลีกับนรุตม์เขาสนิทกันมากเหรอ”
“ก็มีเรื่องกันอยู่ครั้งสองครับ ผมดูออกว่านรุตม์สนใจลี”