บทละครโทรทัศน์ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 1 หน้า 4
“ชื่อเสียงและการยอมรับ ประสบการณ์ในแต่ละงานทำให้ฉันมีมุมมองใหม่ๆ ให้กับงานตัวเองเพิ่มขึ้นค่ะ”
“สองปีที่แล้ว คุณทำให้ผู้หญิงไทยหันมาสนใจเสื้อสูทที่มีกิมมิคจนทำให้สาวๆ ตามหาแบรนด์ลาลูนในเมืองไทย”
“แต่ฉันก็เห็นว่ามีลาลูนมิลเลอร์...เอ่อ...ฉันจำมาจากเพื่อนน่ะค่ะ เขาให้นิยามงานก๊อปปี้แบบนั้น อีก 2-3 ปี ต่อมาทุกคอลเลคชั่นของลาลูนก็ได้รับการตอบรับอย่างดี ฉันก็เลยคิดว่ามันคงถึงเวลา...”
“กับการกลับไปเปิดตัวแบรนด์ลาลูนอย่างเป็นทางการใช่ไหมคะ”
“ค่ะ...เริ่มต้นที่ประเทศไทย ฉันอยากสร้าง La lune (ลาลูน) ในฐานะแบรนด์ไทยที่ได้รับการยอมรับในระดับ นานาชาติ”
“แล้วครอบครัวของคุณลีที่เมืองไทย”
“ฉันว่าเรื่องส่วนตัวมันคงไม่สำคัญเท่ากับผลงาน ฉันอยากแยกเรื่องส่วนตัวกับงานออกจากกันค่ะ ฉันอยากขอความเข้าใจในจุดนี้ด้วยนะคะ” ลีลายิ้มๆ แบบไม่ต้องถาม ไม่พูดแน่นอน
“แต่...”
“เวลาในการทำงานสำหรับพวกเราทุกคนมีค่า...อย่าเสียเวลาเลยค่ะ” ทีมงานที่สัมภาษณ์ มองก็รู้ว่ายังไงก็ไม่ได้แน่ อึกอักว่าจะเอายังไงต่อดี “ฉันมีโครงการที่จะเปิดแฟลกชิปสโตร์ และจัดงานแฟชั่นเปิดคอลเลคชั่นแรกที่เมืองไทยเร็วๆ นี้ เราตั้งใจกับงานนี้มาก ทีมงานทุกคนก็เช่นกันค่ะ” ทีมงานเหวอๆ เล่นพูดปิดสัมภาษณ์ให้เสร็จเลยทุกคนต่าง อึ้งๆ ไป “ฉันต้องเข้าออฟฟิศแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับวันนี้”
“ค่ะ...” คอมลัมนิสต์ได้แต่รับคำ
ลีลายิ้มลุกขึ้นจะไป เจสซี่ผู้ช่วยของลีลา เข้ามาพร้อมกับมือถือ “เอมิลี่...คุณป้าของคุณโทรมาจากเมืองไทย”
ลีลารับมือถือมาจากเจสซี่ “สวัสดีค่ะ คุณป้า...กลับเมืองไทยด่วน?” ลีลามีสีหน้าแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เช้าวันใหม่ ที่ออฟฟิศลาลูน กรุงเทพฯ วัลภาหุ้นส่วนเพื่อนสาวของลีลา เป็นคนเข้มเนี้ยบ จริงจังกับทุกเรื่อง กำลังจัดการเช็คงานกับพนักงาน “ผ้าลูกไม้ฝรั่งเศสที่สั่งไป มันต้องมาล็อตนี้ไม่ใช่เหรอ”
“น้องลืมลงรายการไปค่ะ”
“ลืม!...นี่มันเรื่องซีเรียสนะ เราต้องได้ผ้าที่คุณลีสั่งทั้งหมดก่อนที่คุณลีจะกลับมา”
“น้องขอโทษค่ะ น้องกำลังพยายามจะตามของให้ได้เร็วที่สุด”
“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าทำงานต้องมีสติและรอบคอบ”
“แต่เรายังมีเวลานะภา” ดลฤดีเอ่ยขึ้น หญิงสาวเป็นหุ้นส่วนอีกคนของลีลา และเป็นผู้ช่วยดีไซเนอร์ ท่าทาง ไม่ซีเรียสดูสบาย ๆ “ทุกปัญหามีทางออก”
“ดีดี้...นี่มันเรื่องงาน ฉันซีเรียส” วัลภาไม่เห็นด้วย
“จุ๊ๆ ๆ ๆ แกกินของหวานมาใช่ไหมถึงได้ดุขนาดนี้” ดลฤดีย้อนถามยิ้มๆ
“ดีดี้!”