บทละครโทรทัศน์ แอบรักออนไลน์ ตอนที่ 10 หน้า 2
อโหสิกรรมค่ะ อโหสิกรรมค่ะ อโหสิกรรมค่ะ” ทุกคนยกมือรับไหว้งงๆ แต่นิดาหน้าอิ่มบุญมาก “เรากลับกันเถอะค่ะพี่พีไปค่ะ” เธอยิ้มหน้าเรืองแสง ออร่ากระจาย เดินจากไป
รุจน์รีบหันมาทางลิลลี่ “พี่รุจน์จำได้ว่าน้องลิลลี่ไม่ได้เอารถมา ... พี่รุจน์ไปส่งนะครับ เดี๋ยวพี่รุจน์จะไปส่งให้ถึงบ้านเลย ถ้าหิวมีแถมเลี้ยงข้าวด้วย”
“แน่ใจ? กินจุนะ”
“กินแค่ไหนพี่ก็เลี้ยงไหว ไปครับ รีบไป ถึงบ้านจะได้พักผ่อน หน้าน้องลิลลี่ดูเพลียมาก” รุจน์จูงมือไปเลย
ลิลลี่โดนลากไป หันมาถาม “อ้าว .. แล้วคุณณนต์ คุณณนต์ไม่ไปด้วยกันเหรอคะ ?”
“โอ้ย ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ไอ้ณนต์มันโตแล้ว มันกลับเองได้ ไปก่อนนะณนต์” รุจน์ลากลิลลี่ไปทันที .. ทิ้งให้ปราณนต์อยู่กับพริบพราวแค่สองคน
ปราณนต์กับพริบพราวหันหน้ามามองกัน..ตึ่งงงงง !! เหลือแค่สองคน เอาไงดี ..
“ผม..กลับก่อนนะ” ปราณนต์เดินไป
พริบพราวคิดๆ แล้วก็ตัดสินใจ พริบพราวตะโกนเรียก “ปราณนต์ เดี๋ยวก่อน นายณนต์” พริบพราวรีบวิ่งตามไป
ปราณนต์เดินอยู่ พริบพราววิ่งตามมา
“ปราณนต์ !! รอก่อน” ปราณนต์หันมา..พริบพราวหอบ “ดะ...เดี๋ยว...เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“หือ?ไม่ต้องหรอกคุณ กลับมาเหนื่อยๆ ผมขึ้นรถแท็กซี่กลับเองได้คุณกลับไปเถอะ”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เหนื่อย...ฉันอยากไปส่ง ก็...ฉันอยากขอบคุณที่นายช่วยรับผิดแทนฉันเรื่องที่หนีออกไปซื้อของ”
“เรื่องแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย ผมกลับก่อนนะ” ปราณนต์หันหลังเดินไปต่อ พริบพราวเลิ่กลั่กคิดหาทางออก ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือปราณนต์ก็ดังขึ้น ปราณนต์กดรับ “พี่ปุ้ม ผมถึงออฟฟิศแล้ว กำลังจะกลับบ้าน …หะ ??? แม่ลื่นในห้องน้ำ ?”
ปราณนต์หน้าเสียงตกใจ รีบถามต่อ พริบพราวชะงักฟังด้วยความสนใจ
พี่ปุ้มอยู่หน้าห้องน้ำ คุยโทรศัพท์ด้วยความตกใจ ป้าเปรี้ยวคอยนั่งอยู่ข้างๆ แม่ปริมนอนอยู่ที่พื้น ทุกคนอยู่ในอาการตื่นตระหนก “ยังนอนอยู่ที่เดิม พี่กับป้าเปรี้ยวไม่กล้าขยับ พี่เคยดูทีวีเค้าบอกว่าต้องให้คนที่ปฐมพยาบาลเป็นหรือพยาบาลมาอุ้มใส่เปลไปโรงพยาบาล พี่กับป้าเปรี้ยวเลยไม่กล้าทำอะไรเลย เราจะทำยังไงดี ณนต์จะกลับมาถึงเมื่อไหร่”
ปราณนต์หน้าตาเลิ่กลั่ก ใจเต้นโครมคราม เครียด “โห ถ้ารอผมมันจะนานไปนะ ผมว่าโทร.ตามโรงพยาบาลครับ”
“แล้วจะโทร.ไปโรงพยาบาลอะไร ? แล้วเบอร์อะไร ?”
“ก็เอาโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้บ้านเราน่ะพี่ ส่วนเบอร์...เบอร์ แป๊ปนะ เดี๋ยวผมรีบหาให้”
ทันใดนั้นเสียงพริบพราวก็ดังแทรกเข้ามา “เดี๋ยวฉันโทร.หาคุณหมอลุงวินัย เจ้าของโรงพยาบาลแถวบ้านนายให้เอง !!!” ปราณนต์หันขวับมาทางพริบพราว พริบพราวพูดไปเปิดหยิบโทรศัพท์มาโทร.ออก “คุณลุงหมอวินัยเป็นเพื่อน