บทละครโทรทัศน์ แอบรักออนไลน์ ตอนที่ 10 หน้า 3

กับคุณพ่อฉัน ท่านเรียนรุ่นเดียวกัน คุณแม่ฉันก็เป็นหมอที่โรงพยาบาลคุณลุง พี่ชายฉันตอนฝึกงานก็ไปฝึกงานที่โรงพยาบาลคุณลุง เดี๋ยวฉันขอให้คุณลุงส่งรถไปรับคุณแม่นายเอง” 

ปราณนต์อึ้ง “ เอ่อ...”

“คุณลุงหมอสวัสดีค่ะ พราวนะคะคุณลุง พราวมีเรื่องด่วนอยากจะขอความช่วยเหลือค่ะ” พริบพราวเดินไป พูดไป และส่งสัญญาณมือบอกให้ปราณนต์เดินตามมา...ปราณนต์รีบเดินตามไป

พี่ปุ้มเรียก “ณนต์ ณนต์ยังอยู่หรือเปล่า ?” 

“อยู่ครับ พี่ปุ้มๆ เดี๋ยวจะมีรถพยาบาลไปรับแม่นะครับ”  ปราณนต์รีบบอกพี่ปุ้มด้วยความตื่นเต้นดีใจ 

รถพยาบาลปาดเข้ามาจอด เสียงหวอดังสนั่น  เจ้าหน้าที่รีบเปิดประตู พี่ปุ้ม ป้าเปรี้ยว รีบลงจากรถ เจ้าหน้าที่ช่วยกันยกตัวแม่ปริมลงจากรถอย่างมืออาชีพ 

พี่ปุ้มหันมาเห็นปราณนต์พอดี “ณนต์! ป้าเปรี้ยว ณนต์มาแล้วค่ะ” 

ป้าเปรี้ยวหันมาเห็นณนต์ก็ร้อง “ณนต์ๆ ทางนี้ๆ โอ้ยยยย...ป้าตกใจมากเลย ใจยังสั่นอยู่เลยเนี่ย”  

ชายหนุ่มรีบมาประคองเปรี้ยว “ป้าเปรี้ยวใจเย็นๆครับ พราวบอกว่าคุณลุงเจ้าของโรงพยาบาลจัดคุณหมอมือหนึ่งไว้ให้แล้ว แม่ปลอดภัยแน่นอนครับ”   

ป้าเปรี้ยวชะงักกึก หันมาทางปราณนต์ “พราว ? พริบพราวเนี่ยนะ ???” ป้าเปรี้ยวหันไปมองพริบพราวที่ยื่นส่งยิ้มให้   

แม่ปริมนอนหลับอยู่บนเตียง..มีหมอยืนพูดอยู่ข้างๆ พี่ปุ้ม ป้าเปรี้ยว ปราณนต์ ยืนล้อมรอ พริบพราวยืนห่างออกไป

“ผมดูฟิล์มเอกซเรย์แล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ สมองไม่ได้รับความกระทบกระเทือน ไม่มีเลือดคั่ง อาการชาที่เกิดขึ้น น่าจะมาจากกระแทกบริเวณหลัง สักพักน่าจะดีขึ้น หมอให้นอนที่โรงพยาบาลดูอาการสักสองสามวันนะครับ” 

ทั้งพี่ปุ้ม ปราณนต์ และป้าเปรี้ยวรู้สึกโล่งอก คุณหมอจึงขอตัวออกไป

“โชคดีจริงๆเลย ที่น้องพราวช่วยติดต่อกับทางโรงพยาบาลให้ ไม่งั้นพี่กับป้าเปรี้ยวก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ขอบคุณมากเลยนะคะ” พี่ปุ้มบอก  

พี่ปุ้ม ปราณนต์ ป้าเปรี้ยว หันมาทางพริบพราว ทั้งสามคนหน้าตาปลื้มปริ่มมาก แม้ป้าเปรี้ยวจะมีอคติอยู่แต่ก็ยังรู้สึกขอบคุณ จนพริบพราวเขินๆ 

“ด้วยความยินดีค่ะ .. พราวก็ดีใจที่คุณป้าปลอดภัยไม่เป็นอะไรมาก ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมบอกพราวได้เลยนะคะ พราวจะบอกคุณลุงให้”

“ขอบใจหนูมากนะ ขอบใจจริงๆ” เปรี้ยวพูดจริงใจ แอบเสียใจนิดๆ ที่เคยคิดไม่ดี พริบพราวยิ้มรับ .. เธอมองทุกคนแล้วรู้สึกใจอิ่มเอมประหลาด รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “พราว..ขอตัวกลับก่อนนะคะ.. “ พริบพราวยิ้มแล้วยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ”