บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 11

บัวสติแตกวิ่งหนีกลับมาที่เรือนคนใช้ บัวรีบเปิดประตูห้องแล้วลนลานเอากระเป๋ามาเก็บข้าวของจะหนี กลัว

มาก

สร้อยเข้ามาเห็นรีบห้ามลูกตัวเอง “นังบัว เก็บของทำไมลูก แกจะไปไหน”

“ฉันอยู่ไม่ได้แล้วแม่ ผีคุณแม้นมาศจะฆ่าฉัน...”

เฟื่องเข้ามาอีกคน ช่วยคุยให้บัวตั้งสติ “บัวเอ๊ย ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูด ค่อยๆ คิด”

“ใครจะพูดกับผีได้ล่ะ ยาย...” บัวรูดซิปปิดกระเป๋าอย่างไว ไม่ฟังใครอีกแล้ว วิ่งหนีกระเจิงไป

ลมพัดมาวูบใหญ่ แปรปรวน บรรยากาศโดยรอบเริ่มมืด น่ากลัว...

หน้าเรือนไม้หอม รสสุคนธ์เห็นภาพโดยรอบเริ่มมืดมีลมพายุพัดมา รับรู้ว่าเป็นอิทธิฤทธิ์ของผีแม้นมาศ ตัดสินใจรีบออกไปเพื่อจะห้ามผีแม้นมาศไม่ให้ทำอะไรบัว “ย่าเล็ก...อย่าทำอะไรบัวนะคะ”

จีรนันท์ที่แอบดูอยู่แม้จะกลัว แต่ก็ได้โอกาสแอบเข้าไปด้านในเรือนไม้หอม ตาดำโผล่ออกมาเดินตามจีรนันท์ไป

ด้านในเรือนไม้หอม จีรนันท์สอดส่ายสายตามองหาที่ซ่อนเครื่องเพชรที่ขโมยมา เห็นเงาตาดำยืนจ้องอยู่ พอจีรนันท์หันมามองตาดำก็หายไป จีรนันท์หลอนกลัวมากรีบวิ่งขึ้นด้านบนหาที่ซ่อน

เรือนคนใช้ รสสุคนธ์ตามมาหาบัวที่เรือนคนใช้ แต่เจอน้อยซะก่อน

น้อยรีบบอก “น้อยถ่ายภาพเครื่องเพชรเสร็จหมดแล้วนะคะ คุณรส น้าจวงกับน้าปริกก็เอาเครื่องเพชรไปเก็บที่ห้องคุณหญิงแล้วค่ะ”

รสสุคนธ์รับรู้สิ่งที่น้อยรายงาน แต่แววตาเป็นห่วงกังวลมาก “ขอบใจมาก น้อย”

เฟื่องกับสร้อยโผล่ออกมาจากด้านในบอกรสสุคนธ์ร้อนรน “คุณรส นังบัวมันหนีไปแล้วค่ะ”

รสสุคนธ์อึ้งๆ “เอ่อ...”

“พี่บัวหนีไปไหน หนีใครเหรอจ๊ะ น้าสร้อย” น้อยงง

สร้อยตอบเบาๆ “มันบอกว่าผีคุณแม้นมาศจะฆ่ามันค่ะ”

“จริงเหรอจ๊ะ ยาย” น้อยหันไปถามเฟื่อง

เฟื่องตอบไม่เต็มปาก “ก็ไม่รู้...”