บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 11 หน้า 2
รสสุคนธ์ยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ ห่วงทั้งบัวที่หนีไป ห่วงผีแม้นมาศจะไม่ยอมหยุดสร้างบาป “ย่าเล็ก ปล่อยบัวไปเถอะนะคะ”
ผีแม้นมาศไม่ตอบ ยืนกัดฟันกรอดด้วยความแค้น
จวงกับปริกขนเครื่องเพชรเข้ามาเก็บในห้องนอนภาวิดา จวงรายงาน “เครื่องเพชรที่เอาไปถ่ายรูป เสร็จแล้วนะคะคุณหญิง”
“ให้ปริกเก็บในตู้เซฟเลยมั้ยคะ” ปริกมองไปทางตู้เซฟที่ล็อกกุญแจอยู่
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาไม่ตอบปริก แต่เข้ามาตรวจเครื่องเพชรแล้วพบว่าหายไปเลยโวยวายใหญ่ “ไม่ครบนี่ เครื่องเพชรฉันหายไปชุดนึง”
“ได้ไงคะ มีแค่นี้ไม่ใช่เหรอ นังปริก” จวงเลิ่กลั่ก
“ใช่จ้ะ พี่จวง ก็เราก็รับมาจากนังน้อยกับมือ...”
“นังรสสุคนธ์ มันแน่ๆ ที่ขโมยไป...” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันไปบอกจวงเสียงเข้ม “จวง...ไปจับตัวนังรสมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะเรียกตำรวจมาจับขโมย”
“ได้ค่ะ คุณหญิง นังปริกไปด้วยกัน”
“จ้า พี่จวง” จวงกับปริกรีบออกไปจับตัวรสสุคนธ์ตามที่ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาสั่ง
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแววตาเข้มไม่พอใจมาก...
รสสุคนธ์กำลังเดินจากบ้านพรหมบดินทร์เพื่อกลับเรือนไม้หอม จวงกับปริกถลากันเข้ามาจับแขนรสสุคนธ์ไว้คนละข้าง รสสุคนธ์ขัดขืนและแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น “น้าจวง น้าปริก มาจับฉันทำไมเนี่ย”
“อย่าถามมาก...” ปริกเสียงดุ
“ไปหาคุณหญิงภาวิดาแล้วก็จะรู้เอง” จวงรีบบอก
ปริกอดพูดไม่ได้ “ใช่ อีขี้ขโมย”
รสสุคนธ์ยิ่งแปลกใจว่าปริกพูดอะไร “ใครขโมยอะไร”
เฟื่องกับน้อยได้ยินสิ่งที่จวงกับปริกพูด เฟื่องรีบกระซิบบอกน้อย “น้อย รีบโทร.หาคุณราม...”
“ได้จ้ะ ยาย”
รสสุคนธ์จำต้องเดินตามแรงลากจูงของจวงกับปริกไป...
โรงแรมแกรนด์บดินทร์ รามนรินทร์คุยมือถือกับน้อย รู้เรื่องราวทุกอย่าง “ได้ ครับ เดี๋ยวผมจะกลับบ้านเลย” รามนรินทร์วางสาย ทำท่าจะพุ่งกลับบ้านไปทันทีเพราะห่วงรสสุคนธ์ ไม่เชื่อว่าจะเป็นขโมย
ม.ล.อุณนิษายิ้มพอใจ พูดดักคอ “นี่ ถ้ารสสุคนธ์เกิดเป็นขโมยจริงๆ พี่รามต้องให้ความเป็นธรรมกับคุณหญิงแม่ตัวเองด้วยนะคะ ไม่ใช่เห็นคนอื่นดีกว่า”