บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 11 หน้า 4

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ จีรนันท์แอบเอาเครื่องประดับไปซ่อนไว้ใต้ที่นอนของรสสุคนธ์

ห้องนอนรสสุคนธ์ จวงกับปริกเข้ามาค้นดูที่ใต้ที่นอนของรสสุคนธ์ แต่ก็ไม่พบ... จีรนันท์หน้าเสีย เครื่องเพชรที่ซ่อนไว้หายไปได้ไง ม.ล.อุณนิษาแอบหงุดหงิด

รามนรินทร์เลยพูดขึ้น “ในเมื่อไม่มีหลักฐาน อย่างนี้ข้อกล่าวหาก็ตกไปนะครับ คุณแม่ คุณน้ากร”

ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเชิดหน้าไม่รู้จะแย้งยังไง

ม.ร.ว.ภาณุกรเลยสรุปเอง “ใช่ หนูรสสุคนธ์เป็นผู้บริสุทธิ์”

รสสุคนธ์โล่งใจ น้อยกับเฟื่องต่างพากันดีใจแทนรสสุคนธ์

ม.ร.ว.หญิงภาวิดาโกรธมาก...พูดเสียงเข้ม “ถ้าแม่รสไม่ได้ขโมย แล้วใครขโมยเครื่องเพชรฉันไป ต้องมีคนช่วยแม่รสแน่ๆ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันไปมองเฟื่องกับน้อย เริ่มเอาปูนหมายหัวสองยายหลานเป็นรายต่อไป

เรือนคนใช้ จวงกับปริกมาค้นเรือนคนใช้...ในห้องเฟื่องกับน้อย แต่ก็ไม่พบอะไร

ทวนโผล่ออกมาช่วยค้นด้วยแล้วถามสร้อยที่สีหน้าไม่ค่อยดี “บัวไปไหนล่ะ พี่สร้อย”

“นังบัวมันเก็บข้าวของหนีไปแล้ว...” สร้อยทำท่าจะน้ำตาแตก ห่วงลูก

ทวนเลยหันไปสรุปบอกกับเจ้านายทุกคน “บัวหนีไปตอนเครื่องเพชรของคุณหญิงหายพอดี หรือว่า...”

ม.ร.ว.หญิงภาวิดาไม่รอให้ทวนพูดจนจบโกรธมาก “ฉันจะแจ้งความ... “

สร้อยได้ยินอย่างนั้นก็ร้องไห้โฮ ม.ล.อุณนิษาเห็นจังหวะดีเลยดึงจีรนันท์ออกไปเคลียร์

ม.ล.อุณนิษาด่าจีรนันท์เรื่องเครื่องเพชร “เคลียร์มาเลยยัยจีจี้ ไหนคุยนักคุยหนาว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย”

จีรนันท์ยืนกราน “ก็ฉันเอาเครื่องเพชรมาซ่อนจริงๆ กับมือ แต่ไม่รู้มันหายไปไหน” จีรนันท์ทำท่าคิด “ใช่แล้ว ผีต้องช่วยนังรสสุคนธ์แน่ มันเลี้ยงผี ฉันเห็นมันคุยกับผีได้ด้วยนะคุณนิษา สยองอะ”

ม.ล.อุณนิษาไม่เชื่อหยิกจีรนันท์ “หยุดเพ้อเจ้อเลย จีจี้”

จีรนันท์เจ็บทั้งตัวและใจ “โอ๊ย คุณนิษา ฉันเจ็บนะ”

“เธออย่ามาแต่งเรื่องปกปิดความผิดตัวเอง ฉันไม่เชื่อ” ม.ล.อุณนิษาโกรธ

จีรนันท์ยิ่งแค้นหนัก “ฉันเปล่าแต่งเรื่องนะคะ ใครที่มาย้อนรอยขโมยเครื่องเพชรไปนะ เจ็บใจจริงๆ”

ห้องรับแขก ม.ร.ว.ภาณุกรพูดสายกับตำรวจ ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับรามนรินทร์รับรู้ด้วย

“ขอบคุณมากครับ ผู้กอง” ม.ร.ว.ภาณุกรวางสาย

“ชายกรว่าไง พี่ต้องไปแจ้งความมั้ย” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาถาม

“ยังครับ พี่หญิง แต่ตำรวจรับปากจะตามหาบัวมาสอบสวนให้ครับ”

จวงกับปริกสนใจฟัง รามนรินทร์ไม่ออกความเห็น แต่ได้จังหวะเดินออกไป