บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 5 หน้า 2
ช้อยวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไร้ทิศทางออกจากท่าน้ำเรือนไม้หอม.. แต่ผีแม้นมาศก็ไม่ลดละ ปรากฏตัวขวางช้อยไว้มองเขม็งพร้อมตวาดสั่งช้อย “อย่าหนี...”
ช้อยสติแตกไม่สนใจ... เป้าหมายคือ ต้นไม้ใหญ่...ด้วยความกลัว ช้อยตัดสินใจหนีขึ้นต้นไม้ ช้อยลนลานปีนต้นไม้ด้วยความกลัวจนไร้สติ...ผ้าขาวม้าที่ช้อยเอามาคลุมโปงหนีผี...เกิดหลุดไปเกี่ยวติดกับกิ่งไม้ใหญ่ กลายเป็นบ่วงรัดคอช้อย ยิ่งดิ้นผ้าก็ยิ่งรัดคอแน่น...ช้อยเริ่มขาดอากาศหายใจ จนสุดท้ายก็นิ่งสนิท ร่างที่หมดลมของช้อยห้อยต่องแต่งอยู่บนต้นไม้...
เช้ามืดตะวันยังไม่ขึ้นเต็มที่ บัวที่ยังเข้าเฝือกขาอยู่พยายามจะเดินซอยขาถี่ๆ อย่างเร่งรีบเพื่อให้พ้นผ่านเรือนไม้หอม บัวก้มหน้าก้มตาเดินไม่มองทาง จึงชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่ห้อยอยู่ บัวจึงบ่นแบบทั้งระแวงทั้งรำคาญ “เฮ้ย...อะไรแว้บๆ” พอเงยหน้าขึ้นมา บัวเห็นขาของช้อยที่ห้อยต่องแต่งจากบนต้นไม้ และร่างของช้อยที่ถูกผ้าขาวม้ารัดคอจนลิ้นจุกปากเต็มสองตา เท่านั้นบัวก็ร้องกรี๊ดดังลั่น...กลัวสุดขีด “กรี๊ด...”
บัวตัวสั่นงันงกเล่าสิ่งที่เห็นให้สร้อย จวง ปริกและบรรดาคนใช้ในโรงครัวฟัง “ชะ...ช้อย...”
สร้อยเห็นอาการของบัวกลัวจนพูดไม่ออกก็ถามขึ้น “นังช้อยมันเป็นอะไรวะ บัว”
“มะ...มัน...”
จวงรำคาญถามแกมตวาด “ตกลงเอ็งจะเล่าหรือจะกลัววะ นังบัว”
ปริกเดา “สงสัยนังช้อยกับนังบัวคงไปทำเรื่องชั่วๆ มาอีกแน่ๆ เลยพี่จวง”
พอบัวได้ยินปริกกล่าวหาอย่างนั้นก็ฮึดตั้งสติหลุดปากออกมาได้ “ข้าเปล่านะ แต่นังช้อยมันตายแล้ว ฮือ ฮือ ฮือ” ทวนเดินเข้ามาได้ยินพอดี เลยถามด้วยความตกใจ “ช้อยมันตายได้ไง...ใครทำ”
ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ เรือนไม้หอม คนใช้ผู้ชายช่วยกันนำศพของช้อยลงมาจากต้นไม้ใหญ่แล้วให้นอนอยู่ที่พื้น ทวนเอาผ้าปิดหน้าศพช้อยไว้กันอุจาดลูกตา
รสสุคนธ์เดินผ่านมาพอดี เลยเข้าไปถาม “ใครเป็นอะไรเหรอคะ”
บัว สร้อย และบรรดาคนใช้หญิงไม่มีใครตอบ ต่างมองที่ศพช้อยด้วยความหวาดกลัว
ปริกได้ทีรีบกล่าวหารสสุคนธ์ทันที “คุณน่าจะถามผีย่าตัวเองนะว่าทำนังช้อยมันทำไม...” รสสุคนธ์ตกใจจนอึ้ง
จวงหันไปถามในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ที่สุดตรงนั้น “นี่มีใครไปรายงานคุณหญิงคุณชายกับคุณรามหรือยัง” ทุกคนพากันส่ายหน้า
ทวนเร่ง “พี่จวงไปเรียนคุณๆ ท่านเหอะ ทางนี้ชั้นดูแลเอง”
ก่อนจวงจะไปก็หันมาสั่งสร้อย “สร้อย แกก็อย่ามัวแต่ขี้ขลาด รีบไปตั้งโต๊ะของเช้าได้แล้ว”“จ้ะ พี่จวง” จวงไป ปริกตาม สร้อยกับคนใช้หญิงแยกไปทางโรงครัว
รสสุคนธ์มองที่ศพของช้อยแล้วมองไปที่เรือนไม้หอม ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นฝีมือของผีแม้นมาศ