บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 22 หน้า 2

แม้นศรีเห็นก็เจ็บปวดรีบเข้าไปห้าม “คุณชายทัต...อย่าทำแบบนี้ มันไม่ใช่ความผิดของคุณชายเลย ลุกขึ้นมาเถอะค่ะ”

“ผมปฏิเสธความผิดไม่ได้หรอกครับ ในจดหมายลาตาย น้องเล็กเขียนอย่างชัดเจน...น้องไม่ได้รักผม...ถึงได้ฆ่าตัว

ตาย..หนีผม” ม.ร.ว.ภาณุทัตยังสะอื้นไม่หยุด

“ไม่จริงค่ะ...แม่เล็กรักคุณชายคนเดียว เชื่อฉันนะคะคุณชาย”

ม.ร.ว.ภาณุทัตกับแม้นศรีกอดกันสะอื้น

มิ่งเมืองปาดน้ำตาแล้วหันไปหา ม.ร.ว.ภาณุกร “คุณชายกรครับ เจอแม่ผมหรือยังครับ”

ม.ร.ว.ภาณุกรส่ายหน้า “หลังจากเกิดเรื่องขึ้นก็ไม่มีใครเห็นพี่วาดเลย”

“หรือว่า...แม่ผมจะตายไปแล้วครับ” มิ่งเมืองร้องไห้

“อย่ามองโลกในแง่ร้ายสิมิ่ง แม่ของเธอต้องกลับมา” ม.ร.ว.ภาณุกรลูบหัวมิ่งเมืองเบาๆ ด้วยความสงสาร

หน้าศาลาวัด แม้นศรีกับมิ่งเมืองเดินมาส่ง ม.ร.ว.ภาณุทัตกับ ม.ร.ว.ภาณุกรที่รถ

ม.ร.ว.ภาณุทัตเสนอ“เรื่องบ้านที่ถูกไฟไหม้ เดี๋ยวผมส่งคนไปสร้างให้ใหม่นะครับ”

“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ ฉันกับหลานคงกลับไปอยู่ที่นั่นไม่ได้อีกแล้ว” แม้นศรีตอบเสียงเศร้า

“อ้าวทำไมล่ะครับ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ม.ร.ว.ภาณุกรกังวล

“ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงบ้านนั้นฉันก็เห็นแต่ภาพของพี่เมืองที่ถูกไฟคลอก ความทรงจำเลวร้ายอย่างนั้นฉันไม่อยากจำ

ฉันอยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่อื่น”

“แล้วจะย้ายไปอยู่ที่ไหนครับ” ม.ร.ว.ภาณุทัตถามต่อ

“ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเลยค่ะ คงเป็นต่างจังหวัดที่ไหนซักที่”

“งั้นไปอยู่เพชรบุรีมั้ยครับ เพื่อนสนิทผมมีที่ดินอยู่ที่นั่น ราคาไม่แพง เดี๋ยวผมช่วยติดต่อให้” ม.ร.ว.ภาณุทัตออกปากช่วยเหลือ

“ฉันเกรงใจน่ะค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ให้พวกเราช่วยนะครับ” ม.ร.ว.ภาณุกรแสดงความหวังดี

“ขอให้ผมได้ทำเพื่อน้องเล็กเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ” ม.ร.ว.ภาณุทัตขอร้อง

แม้นศรีชะงักมอง ม.ร.ว.ภาณุทัตกับ ม.ร.ว.ภาณุกรที่พูดอย่างจริงใจก็เริ่มลังเลใจ

ที่บ้านเพชรบุรี รถ ม.ร.ว.ภาณุทัตแล่นเข้ามาจอด คนรับใช้วิ่งเข้ามาเปิดประตูรถให้ ม.ร.ว.ภาณุทัต ม.ร.ว.ภาณุกรและแม้นศรีลงจากรถ

ม.ร.ว.อัศวินเดินออกมาจากบ้านด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “กำลังรออยู่พอดี ไร่เทพธราธรยินดีต้อนรับครับ”