บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 22 หน้า 3

รามนรินทร์กับรสสุคนธ์ฟังเรื่องที่แม้นศรีเล่าก็พากันชะงัก

“เทพธราธร...คุ้นๆ นะคะ” รสสุคนธ์คิดๆ

“เป็นนามสกุลของคุณนิษา” รามนรินทร์บอก

“งั้นก็หมายความว่าที่นี่เป็นของคุณพ่อคุณนิษาเหรอค่ะ” รสสุคนธ์อึ้ง

“ใช่...บ้านหลังนี้เดิมเป็นของหม่อมราชวงศ์อัศวิน เทพธราธร ท่านใจดีขายให้ย่าในราคาถูก” แม้นศรีเฉลย

มุมหนึ่ง บ้านแม้นศรี ม.ล.อุณนิษากำลังคุยโทรศัพท์กับ ม.ร.ว.หญิงแขไข พอได้ฟังเรื่องที่ ม.ร.ว.หญิงแขไขเล่าก็ไม่พอใจ “อะไรนะคะ คุณพ่อขายที่ดินให้ย่านังรสสุคนธ์”

ม.ร.ว.หญิงแขไขคุยโทรศัพท์อย่างแค้นใจ “ใช่...อย่าว่าขายเลย เรียกว่าแจกซะดีกว่า”

“แล้วทำไมคุณแม่ถึงยอมล่ะคะ”

“ตอนนั้นแม่ยังไม่ได้แต่งงานกับพ่อเราเลยน่ะสิ” ม.ร.ว.หญิงแขไขหวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต “พอนังแม้นมาศมันตาย แม่ก็หวังว่าจะได้แต่งงานกับพี่ชายทัต แต่แล้วความหวังของแม่ก็พังทลาย”

อดีต เรือนไม้หอม กลางคืน บรรยากาศเหงาๆ ในห้องนอน ม.ร.ว.ภาณุทัตนอนกอดกรอบรูปถ่ายของแม้นมาศอย่างหมดสภาพ ติดเหล้าทรุดโทรม “น้องเล็ก...หนึ่งปีแล้วนะ...ที่น้องเล็กจากพี่ไป...พี่คิดถึงน้องเล็กเหลือเกิน” ม.ร.ว.ภาณุทัตยกขวดเหล้าขึ้นกระดก แล้วร้องไห้ “พี่มันไม่ดีตรงไหน ทำไมน้องเล็กถึงทิ้งพี่...ทำไม”

ม.ร.ว.หญิงแขไขเข้ามาเห็นก็เดินเข้ามาหา ม.ร.ว.ภาณุทัตแล้วดึงขวดเหล้าออก “ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะแม้นมาศมันไม่ได้รักพี่ชายทัตไงคะ พี่ชายทัตตาสว่างซะที ตัดใจจากมันซะเถอะ”

“ไม่จริง...โกหก..น้องเล็กรักพี่...เล็กรักพี่ใช่มั้ย พี่รักเล็กนะ” ม.ร.ว.ภาณุทัตหันไปคุยกับภาพของแม้นมาศ แล้วกอดรูปแน่น

ม.ร.ว.หญิงแขไขเห็นก็โกรธ “พี่ชายทัต พอซะที...เลิกอาลัยอาวรณ์มันซะที...” ม.ร.ว.หญิงแขไขเข้าไปแย่งกรอบรูปแม้นมาศออกมาแล้วเดินออกจากห้องไป

“หญิงแข...เอารูปน้องเล็กคืนมา” ม.ร.ว.ภาณุทัตตะเกียกตะกายล้มลุกคลุกคลานออกจากห้องตามแขไขไป

ชั้นสอง เรือนไม้หอม ม.ร.ว.หญิงแขไขถือกรอบรูปแม้นมาศมาหยุดที่หน้าต่างที่ติดกับสระบัว

ม.ร.ว.ภาณุทัตโซเซตามเข้ามาเห็นก็ร้องลั่น “อย่านะ...อย่า” ม.ร.ว.หญิงแขไขไม่ฟังยกกรอบรูปแม้นมาศขึ้นโยนออกหน้าต่าง กรอบรูปแม้นมาศตกสระบัวตูม ม.ร.ว.ภาณุทัตวิ่งเข้ามาเกาะหน้าต่างแล้วร้องลั่น “ทำไมเธอต้องทำแบบนี้...”

“แขทำก็เพื่อพี่ชายทัตนะคะ ผู้หญิงคนนั้นมันไม่ได้รักพี่ พี่ชายทัตได้ยินมั้ยคะ” ม.ร.ว.ภาณุทัตเจ็บปวด ม.ร.ว.หญิงแขไขเข้าไปกอด ม.ร.ว.ภาณุทัตแล้วซบอก “พี่ชายทัตยังมีแขอยู่นะ แขรักพี่ชายทัตนะคะ”

ม.ร.ว.ภาณุทัตมอง ม.ร.ว.หญิงแขไขก็ลังเล ยกมือขึ้นมาจะกอดตอบแต่สุดท้ายก็ค่อยๆ ดึงหญิงสาวออกจากตัว “ชาตินี้นอกจากน้องเล็กแล้ว...พี่จะไม่มีวันรักใครได้อีก ตัดใจจากพี่ซะเถอะ” ม.ร.ว.ภาณุทัตเดินลงบันไดไป