บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 22 หน้า 4
ม.ร.ว.หญิงแขไขเจ็บปวดกรีดร้องลั่น “อีแม้นมาศ...ต่อให้มึงเป็นผี...กูก็จะจองเวรมึงกับโคตรเหง้ามึงไปทุกชาติ” ม.ร.ว.หญิงแขไขกำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ
ปัจจุบัน ม.ร.ว.หญิงแขไขเจ็บปวด น้ำตาคลอ “สุดท้ายพี่ชายทัตก็มาชิงตายตามนังแม้นมาศไป แม่ถึงได้แต่งงานกับพ่อเราไง”
ม.ล.อุณนิษาได้ฟังความหลังของแขไขก็เข้าใจทันทีว่าทำไมพ่อแม่ถึงห่างเหินกัน “เพราะแบบนี้นี่เอง แม่ถึงไม่เคยรักพ่อเลย”
“ถึงแม่ไม่รักพ่อ แต่แม่รักลูกนะนิษา”
“นิษาทราบค่ะ ตั้งแต่เกิดมา...ก็มีแต่คุณแม่นี่ล่ะค่ะที่รักนิษาที่สุด”
“ก็ลูกเป็นแก้วตาดวงใจของแม่นิจ๊ะ”
“ค่ะ...เดี๋ยวนะคะคุณแม่ ถ้าคุณพ่อขายที่ให้พ่อแม่นังรสสุคนธ์ไปแล้ว ทำไมที่ดินถึงกลับมาเป็นของเราอีกล่ะคะ”
“แม่เป็นคนเอาคืนมาเอง...ของที่เป็นของเรา แม่ไม่ยอมแบ่งให้อีแม้นมาศกับตระกูลมันเด็ดขาด”
ม.ร.ว.หญิงแขไขหวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต
10 ปีก่อน รถ ม.ร.ว.หญิงแขไขแล่นเข้ามาตามทาง ในรถยนต์มีจักร (พ่ออธิวัฒน์) เป็นคนขับ เบาะด้านหลัง ม.ร.ว.หญิงแขไขนั่งมากับ ม.ล.อุณนิษาวัย 10 ขวบ ม.ร.ว.หญิงแขไขกับ ม.ล.อุณนิษามองซ้ายขวาก็เห็นแต่ต้นไม้ใบหญ้าก็หงุดหงิด
“คุณแม่ขา...เมื่อไรจะถึงคะ”
“เดี๋ยวก็ถึงแล้วจ้า...พี่จักร...ตกลงจำบ้านคุณพี่อัศได้หรือเปล่า”
“ฉันก็ไม่ได้มานานแล้วมันก็หลงๆ ลืมๆ” จักรตอบแล้วมองหาทาง
“ให้มันได้อย่างนี้สิ ไม่ได้เรื่องเลย” ม.ร.ว.หญิงแขไขบ่น
“อ้าวคุณหญิงจะมาว่าฉันก็ไม่ถูกนะ บ้านสามีตัวเองแท้ๆ ยังไม่รู้จักเลย ฉันมันก็แค่ญาติปลายแถวของคุณหญิงจะ
ไปรู้ได้ไง” จักรโมโห
“นี่..เลิกประชดประชันกันได้แล้ว นั่นมีคนผ่านมาพอดี รีบลงไปถามทางเร็ว” ม.ร.ว.หญิงแขไขชี้ไปที่รถกระบะขนผลไม้ที่แล่นผ่านมา
จักรเห็นก็รีบลงไปโบกรถ ในรถกระบะมีมิ่งเมืองเป็นคนขับ มีรัตนาและรสสุคนธ์วัย 10 ขวบนั่งมาด้วย
มิ่งเมืองเห็นจักรโบกรถอยู่ก็ชะลอรถแล้วลดกระจกถามด้วยความเป็นห่วง “รถเสียเหรอครับ”
“เปล่าครับ ผมอยากจะถามทางหน่อย รู้จักบ้านไร่เทพธราธรมั้ยครับ”
“อ๋อ...บ้านคุณชายอัศวิน รู้จักครับ ตามผมมาเลยครับ ผมกำลังจะไปบ้านคุณชายพอดี”
จักรดีใจรีบวิ่งกลับขึ้นรถ มิ่งเมืองขับรถกระบะแซงนำขึ้นไป รสสุคนธ์เกาะหน้าต่างหันไปโบกมือยิ้มให้กับ ม.ล.อุณนิษา ม.ล.อุณนิษาเห็นรสสุคนธ์ก็เบ้ปากเชิดหน้าใส่ รถกระบะแล่นนำออกไป จักรขับรถตามไปติดๆ