บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 16

เรือนคนใช้ ทวนยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างช้าๆ เจ็บปวด จวงกับปริกสะอื้นไห้ปาดน้ำตา

“พี่ทวน พี่ไม่ไปไม่ได้เหรอ” ปริกขอร้อง

“คุณหญิงไล่แล้ว ข้าจะมีหน้าอยู่ต่อได้ไงวะ”

จวงพาล “ทั้งหมดเป็นเพราะนังรสสุคนธ์ นังนี่มันจะจองล้างจองผลาญพวกเราไปถึงไหน”

“คอยดูเหอะ ฉันต้องกลับมาแก้แค้นมันให้ได้” ทวนอาฆาต

“เอ็งไปอยู่ไหนก็ส่งข่าวมาบอกบ้างนะ” จวงบอกด้วยความเป็นห่วง

“จ้ะ พี่จวงก็ระวังตัวด้วยล่ะ นังรสกับผีย่ามันไม่หยุดแค่นี้แน่”

“ข้าไม่กลัวมันหรอก ลองมายุ่งกับข้าดูสิ ข้าจะเล่นงานมันให้ตายตกตามย่ามันเลย” จวงเคียดแค้น

“พี่ทวน...โชคดีนะ” ปริกกล่าวลา

ทวนสะพายเป้แล้วหิ้วกระเป๋าเดินออกไป จวงกับปริกมองตามทวนด้วยความสงสาร

“อีปริก มึงคิดแผนจัดการนังรสได้ยังวะ” จวงถาม

“ได้แล้วพี่...คืนนี้นังรสสุคนธ์มันไม่รอดแน่” ปริกยิ้มเหี้ยม แค้นมาก

ทวนเดินสะพายเป้หิ้วกระเป๋าเดินผ่านหน้าบ้านใหญ่ หันมามองหา ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแต่ก็ไม่เห็น ทวนเศร้า“คุณหญิง...ผมคงไม่ได้อยู่ดูแลปรนนิบัติคุณหญิงแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” ทวนเจ็บปวด มองบ้านอย่างอาลัยอาวรณ์แล้วออกไปอย่างช้าๆ กะว่าจะรอให้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาโผล่มาเรียกห้ามไว้

ที่หน้าต่าง ม.ร.ว.หญิงภาวิดาค่อยๆ โผล่หน้าออกมามองทวนด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน ม.ร.ว.หญิงภาวิดาทำใจแข็งแล้วเดินหลบกลับเข้าไปในบ้าน ทวนหันมามองบ้านอีกครั้ง แต่ไม่เห็น ม.ร.ว.หญิงภาวิดาโผล่มาจึงเดินคอตกออกไป

ฟ้ามืดแล้ว ทวนเปิดประตูรั้วออกมา ผีแม้นมาศรออยู่ที่หน้าประตู ทวนมองไม่เห็น แต่คนขับแท็กซี่เห็นทั้งสองเดินออกมาขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้ารั้วบ้าน ทวนขึ้นนั่งเบาะหลังหางตาเห็นที่เบาะข้างๆ ผีแม้นมาศนั่งอยู่ ทวนชะงักกึกค่อยๆ หันไปมองให้เต็มตาแต่ผีแม้นมาศก็ไม่อยู่แล้ว รถแท็กซี่แล่นออกไปช้าๆ ที่เบาะหลังด้านคนขับ ผีแม้นมาศหันมาแสยะยิ้ม