บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 16 หน้า 2
ห้องนั่งเล่น เรือนไม้หอม เสียงโทรศัพท์ในบ้านดังขึ้น “กริ๊งๆๆ” รสสุคนธ์ที่กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่สะดุ้งเฮือก รีบลุกไปรับโทรศัพท์ด้วยความสงสัย“สวัสดีค่ะ รสสุคนธ์พูดสายค่ะ” ปลายสายเงียบมีแต่เสียงลมหายใจดัง เหมือนพวกโรคจิต “ฮัลโหลๆ ถ้าไม่พูดฉันจะวางสายนะคะ”
ปริกดัดเสียง “ฉันรู้ว่าใครฆ่าย่าแก”
รสสุคนธ์ได้ยินก็ตกใจ รีบถามอย่างร้อนรน “ว่าอะไรนะคะ นั่นใครพูดคะ”
เรือนคนใช้ ปริกกำลังดัดเสียงพูดโทรศัพท์กับรสสุคนธ์ “ฉันเป็นใครไม่สำคัญ...ถ้าแกอยากรู้ไปที่ประตูทางออกหลังบ้าน”
รสสุคนธ์ฟังอยู่ก็ตาโตกับสิ่งที่ได้ยิน เสียงโทรศัพท์ถูกตัดสาย “ฮัลโหล...เดี๋ยวสิ ฮัลโหล” รสสุคนธ์สงสัย “ใครโทรมานะ”
ปริกหน้าตาดุร้ายจริงจัง ฟ้าแลบวาบๆ ฉายให้ใบหน้าของปริกยิ่งดูน่ากลัว “แกเป็นคนบังคับให้ฉันทำเองนะรสสุคนธ์”
รสสุคนธ์รีบวางหูโทรศัพท์แล้วรีบร้อนจะออกจากบ้าน
น้อยเดินลงมาเห็นรสสุคนธ์พอดีเลยถามขึ้น“คุณรสจะไปไหนคะ” รสสุคนธ์ไม่ตอบรีบวิ่งออกไปอย่างไว น้อยรีบไปหยิบร่มแล้ววิ่งตามออกมา“ฝนกำลังจะตก เอาร่มไปด้วยสิคะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปแป๊บเดียว” รสสุคนธ์ไม่รอรีบวิ่งออกไป
น้อยมองตามด้วยความสงสัยว่ารสสุคนธ์ไปไหนตอนดึกๆ
รถแท็กซี่แล่นอยู่ในซอย สองข้างทางดูเปลี่ยว ทวนนั่งมองข้างทางอีกฝั่งถนนโดยหารู้ไม่ว่าภัยกำลังมาเยือนแล้ว ผีแม้นมาศค่อยๆ หันคอมาจ้องที่ทวนตาเขม็ง ที่กระจกประตูหลังทวนมองเห็นภาพสะท้อนของผีแม้นมาศหันมาแสยะยิ้ม
“เฮ้ย...” ทวนสะดุ้งเฮือก เสียวสันหลังวาบหันไปดูที่นั่งข้างๆ แต่กลับว่างเปล่า คนขับแท็กซี่เห็นทวนท่าทางแปลกๆ ก็เหลือบไปมองอย่างสงสัย แปลกใจที่เห็นทวนคนเดียว “มองอะไร ขับไปสิวะ” ทวนสั่ง
“แล้วแฟนพี่ไปไหนแล้วล่ะครับ” คนขับแท็กซี่เอ่ยถาม
“แฟนอะไร” ทวนทำหน้างง
“ก็ผู้หญิงคนที่มากับพี่ไง เมื่อกี้ผมยังเห็นนั่งอยู่เลย”
“ไอ้มั่ว เอ็งตาถั่วแล้ว ข้ามาคนเดียวโว้ย” ทวนรู้สึกหวั่นๆ นั่งไม่ค่อยติดแล้วมองที่เบาะข้างๆ ที่ว่างเปล่าแต่ก็ไม่เห็นอะไร ทำเอาทวนรู้สึกหวาดผวา
ศาลาบ้านพรหมบดินทร์ รามนรินทร์ยืนมองจดหมายเทียบลายมือของแม้นมาศอยู่ ครุ่นคิดถึงคำพูดของรสสุคนธ์ ตอนที่รสสุคนธ์ให้รามนรินทร์สังเกตจดหมายกับการ์ดอวยพร