บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 15 หน้า 2
หลังเวที นภาวิ่งเข้าไปตามน้อยเพราะเริ่มห่วงว่ารสสุคนธ์จะแย่ “น้อย มัวทำอะไรอยู่ หน้าเวทีวุ่นกันใหญ่แล้ว”
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ คุณพี่นภา หรือว่ามีคนมาปล้นเครื่องเพชรคะ”
“ยิ่งกว่าอีก รสสุคนธ์หาเรื่องใส่ตัวซะแล้ว”
“ใครทำอะไรคุณรส ทำไมพี่นภาไม่รีบบอกว่าคุณรสมีเรื่องคะ” น้อยพูดจบก็รีบวิ่งออกไป เป็นห่วงรสสุคนธ์มากมาย นภารีบตามไป
บนเวที รสสุคนธ์ที่มีผีแม้นมาศสิงอยู่กลับเชิดหน้าพร้อมประกาศหักหน้า ม.ร.ว.หญิงภาวิดาไม่เกรงกลัว “ย่าเล็กให้ดิฉันใส่ค่ะ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดายิ่งโกรธมากกว่าเดิม...”แกว่าอะไรนะ”
“ก็คุณหญิงเคยบอกเองไม่ใช่เหรอคะว่าให้จุดธูปถามย่าเล็กว่าเครื่องเพชรชุดนี้อยู่ที่ไหน...”
“นี่แกกล้ายอกย้อนฉันเรอะ...” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาถามด้วยเสียงคำรามแทบจะฉีกเนื้อรสสุคนธ์ออก...
ม.ร.ว.หญิงแขไขขยับเข้าไปยืนข้างๆ ม.ร.ว.หญิงภาวิดา พร้อมจะรุมรสสุคนธ์ ม.ล.อุณนิษาเองก็กระชับวงล้อมจากหลังเวทีเข้ามาอีกทาง น้อยวิ่งเข้ามากำลังเห็นว่า ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับ ม.ร.ว.หญิงแขไขกำลังจะปะทะกับรสสุคนธ์พอดี...ได้แต่ตกใจตะลึง
“รสสุคนธ์ ถ้าเธอฉลาด รีบถอดเครื่องเพชรคืนเจ้าของที่แท้จริงเดี๋ยวนี้” ม.ร.ว.หญิงแขไขสั่ง
รสสุคนธ์ที่มีผีแม้นมาศสิงหัวเราะเบาๆ ไม่เกรงกลัว “เจ้าของเครื่องเพชรที่แท้จริงคือ ย่าเล็ก แล้วตอนนี้ดิฉันก็เป็นทายาทสายตรงคนเดียวของท่าน คุณหญิงแขไขเองก็แค่คนนอก ดิฉันไม่ถอดค่ะ”
ม.ร.ว.หญิงแขไขโกรธมากที่รสสุคนธ์กล้าย้อนได้อย่างเจ็บแสบ “พี่หญิงดูสิคะ รสสุคนธ์กล้าว่าแข ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ พี่หญิงต้องจัดการให้แขนะคะ ไม่งั้นแขไม่ยอมด้วยค่ะ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเดินเข้าไปจะตบหน้ารสสุคนธ์ รสสุคนธ์ที่มีเงาของผีแม้นมาศสิงอยู่หลบได้อย่างทันท่วงทีไม่พอ ยังทำให้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตบพลาดไปเจอหน้า ม.ล.อุณนิษาที่ยืนรวมตัวเพื่อช่วยรุมรสสุคนธ์แทน...
“ว้าย คุณหญิงป้ามาตบนิษาทำไมคะ”
รสสุคนธ์ที่มีเงาของผีแม้นมาศซ้อนอยู่แอบยิ้มสะใจ
ม.ร.ว.หญิงภาวิดารีบขอโทษ ม.ล.อุณนิษา...“แม่ขอโทษ แม่จะตบนังรสสุคนธ์ต่างหาก” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันไปสั่งจวง ปริก “อีจวง อีปริก ตบนังรสสุคนธ์เดี๋ยวนี้...”
จวง ปริก ถลาเข้าเพื่อจะตบรสสุคนธ์แต่ไม่ทัน รสสุคนธ์มีผีแม้นมาศสิงอยู่จึงมีแรงมหาศาลเปิดฉากดึงสองบ่าวจอมสาระแนเอาหัวชนโขกกันอย่างไว “อย่ายุ่ง ไม่ใช่เรื่องของขี้ข้า...5555”
คราวนี้ทั้ง ม.ล.อุณนิษา จีรนันท์ จวง ปริกต่างดาหน้ากันเข้ามาจะรุมรสสุคนธ์ “รุม...”
รามนรินทร์กับ ม.ร.ว.ภาณุกรอยู่ใกล้กว่าเลยเข้าไปขวางไว้ รามนรินทร์ขอร้อง “หยุดเถอะครับ”