บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 15 หน้า 4
“ฉันไม่ได้หลบหน้าซะหน่อย มีเรื่องอะไรก็ว่ามา...ฉันจะได้พักผ่อน”
“ทำไมย่าเล็กต้องใช้ร่างรสไปพังงานวันเกิดคุณหญิงภาวิดาด้วยคะ”
“เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าคนที่เอาแหวนไพลินไปคือฆาตกร ฉันก็เลยใช้สร้อยไพลินนั่นล่อมันออกมาน่ะสิ แล้วก็
ได้ผลจริงๆ ด้วยคุณหญิงภาวิดาเป็นฆาตกร...มันเป็นคนฆ่าฉันไม่ผิดแน่” ผีแม้นมาศตาแดงกล่ำแค้นอาฆาตหันไปจ้องทางบ้านพรหมบดินทร์ตาเขม็ง
รสสุคนธ์เห็นก็ตกใจ รู้สึกลังเล กลัวผีแม้นมาศจะฆ่าคนส่งเดชอีก “มันก็ไม่แน่นะคะ ตราบใดที่เรายังไม่เจอหลักฐาน คุณหญิงภาวิดาก็ยังคงเป็นแค่ผู้ต้องสงสัย”
ผีแม้นมาศหันขวับ “แม่รส...อย่าบอกนะว่าเธอใจอ่อน เราเดินหน้ามาถึงขนาดนี้แล้วจะถอยกลับไม่ได้แล้วนะ”
“รสไม่เปลี่ยนใจแน่นอนค่ะ แต่ตอนนี้ย่าเล็กช่วยอยู่เฉยๆ ก่อนได้มั้ยคะ รสขอเวลาหาหลักฐานอีกนิดนะคะ”
“ก็ได้...ฉันจะข่มใจไว้ก่อน...ไว้ให้ถึงตอนนั้น...” ผีแม้นมาศกัดฟันกรอดด้วยความแค้น “คนที่ฆ่าฉันมันจะต้องได้รับกรรมอย่างสาสม” ผีแม้นมาศแสยะยิ้มน่ากลัวแล้วเคลื่อนตัวพุ่งผ่านร่างรสสุคนธ์หายวับลงไปในสระบัว
รสสุคนธ์ถอนหายใจหน้าเครียด ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ห้องทำงาน ม.ร.ว.ภาณุกร รามนรินทร์นั่งคุยธุระกับ ม.ร.ว.ภาณุกรอยู่ในห้อง รสสุคนธ์เข้ามาเห็นก็เคาะประตูหน้าห้องเบาๆ
ม.ร.ว.ภาณุกรชะงักหันไปเห็นเป็นรสสุคนธ์ก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดู “เข้ามาสิหนูรส”
รสสุคนธ์ยกมือไหว้ ม.ร.ว.ภาณุกรกับรามนรินทร์อย่างอ่อนโยน รู้สึกผิด “รสมากราบขอโทษคุณชายกรกับคุณรามเรื่องเมื่อคืนค่ะ”
“เธอไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก คนที่ควรขอโทษคือคุณแม่ฉันต่างหาก” รามนรินทร์บอก
“ฉันทราบค่ะ ไว้ฉันคุยธุระเสร็จแล้วฉันจะขึ้นไปกราบท่าน” รสสุคนธ์หันมาขอกับ ม.ร.ว.ภาณุกร “คุณชายคะ รสมีเรื่องอยากจะรบกวนคุณชายหน่อยหนึ่งค่ะ”
“มีอะไรให้ฉันช่วยก็ว่ามาได้เลย” ม.ร.ว.ภาณุกรเต็มใจ
“ย่าแม้นศรีเคยเล่าให้รสฟังว่าย่าเล็กชอบเขียนการ์ดให้กับเพื่อนๆ ไม่ทราบว่าคุณชายพอจะมีการ์ดของย่าเล็กเก็บไว้บ้างมั้ยคะ รสอยากจะขอดูหน่อยค่ะ”
“อ๋อ...มีสิ...เดี๋ยวเย็นๆ ฉันจะให้น้อยเอาไปให้”
รามนรินทร์สงสัย “คุณรส คุณจะขอการ์ดนั่นไปทำไมครับ”
“ไว้พรุ่งนี้รสจะบอกเหตุผลให้ทราบค่ะ” รสสุคนธ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ตาเป็นประกาย
รามนรินทร์เห็นอาการรสสุคนธ์ก็มองอย่างสงสัย
รสสุคนธ์กำลังเดินออกจากบ้าน รามนรินทร์เดินตามออกมาเรียกไว้ “คุณรส...คุณกำลังจะทำอะไรกันแน่
“ฉันก็กำลังหาหลักฐานพิสูจน์ไงคะ”