บทละครโทรทัศน์ เพื่อนรักเพื่อนริษยา ตอนที่ 2 หน้า 2
ปราณกุมมือจิ๋วแน่น ทันใดนั้นมือ ‘เมฆ’ พุ่งมาตะปบกระชากมือปราณออกจากมือจิ๋ว แล้วชกตูมเข้าเต็มๆ หน้าปราณ ผู้คนโกลาหล
“อย่านะ!! หยุด!! บอกให้หยุด” จิ๋วรีบกระชากเมฆที่จะเข้าไปซ้ำปราณ เจ้าของร้านรีบมาดูปราณ
“มึงเป็นใคร? กล้าดีไงมาต่อยกู??”
เมฆไม่ตอบ ปรี่จะต่อยอีก จิ๋วกรี๊ด กระชากไว้ “บอกให้หยุด!!!”
เจ้าของร้านชี้หน้า ตะโกนลั่น “ไอ้เมฆ!!! กูไล่มึงออก!!!”
จิ๋วตกใจมาก เมฆไม่สน จิ๋วจะเป็นลม
ตรอกเล็ก ๆ หน้าบ้านสลัมของจิ๋ว จิ๋วเดินหน้างอ เมฆเดินตามจ๋อยๆ “อย่าโกรธน่า..จะให้ง้อไปถึงไหน”
จิ๋วหันมาจ้องหน้า เท้าเอว “แล้วทีฉันบอกให้หยุดๆๆ ล่ะ ทำไมไม่หยุด??”
“ก็ไอ้นั่นมันแต๊ะอั๋งจิ๋ว”
“อั๋งเอิ๋งอะไร คนเค้ากำลังคุยธุรกิจกันอยู่”
“มันจะหลอกไปปล้ำน่ะสิ ดูหน้าก็รู้แล้ว หื่นโคตรๆ”
“แกสิหื่น”
“ใครหื่น?? เค้ารักของเค้า”
“เพ้อละ เลิกเพ้อเหอะไอ้เบื้อก เรื่องจริงคือแกเพิ่งจะตกงาน โอเคป่ะ??”
“นี่ถ้าเมฆรวย เมฆก็เพ้อได้ใช่มั๊ย?”
จิ๋วอ่อนใจ “เฮ้อ..”
จิ๋วกำลังจะอ้าปากด่าเมฆ ป้าข้างบ้านก็ตะโกนเรียก “นังจิ๋ว ทำไมเพิ่งกลับ ป่านนี้แม่เอ็งด่าจนปากเปื่อยแล้ว”
“อะไรอีกล่ะป้า”
“ไปรับมันด้วย..ที่เดิม”
“เฮ้อ! อีกแล้วเหรอ??” จิ๋วเซ็งๆ เมฆมองจิ๋วอย่างเห็นใจ
กลางคืน คฤหาสน์บ้านนางฟ้า นางฟ้านั่งรถเข็น ขายังมีเฝือกอ่อน บ่าวไพร่เดินถือของตามเป็นพรวน เดือนเด่นบ่น “ทำไมจะต้องรีบออกจากโรงพยาบาล แถมยังต้องออกตอนค่ำๆ มืดๆ แบบนี้”
“อยู่โรงบาลน่าเบื่อจะตายค่ะแม่”
ปูเปรี้ยวอธิบาย “ส่วนที่ต้องออกตอนค่ำๆ มืดๆ เนี่ยก็เพราะว่าพวกนักข่าวกลับหมดแล้ว จะได้ไม่ต้องตอบคำถามค่ะ”