บทละครโทรทัศน์ เพื่อนรักเพื่อนริษยา ตอนที่ 2 หน้า 4
อุไรวรรณหน้าหงิก “นอนเจ็บ?? เจ็บแค่นั้นทำสำออย!! เจ็บแค่นั้น ทำไมใครๆ ต้องแคร์มันด้วย??” อุไรวรรณน้ำตาคลอ “ทีฉัน มันทำฉันเจ็บล่ะ” อุไรวรรณลุกขึ้นยืน ตะโกนลั่น “มีใครเคยแคร์มั่งมั๊ยยยยยย???” อุไรวรรณยืนนิ่งแค้น ทันใดนั้นเสียงมือถืออุไรวรรณดังขึ้น อุไรวรรณมองหน้าจอแล้วอึ้งๆ คิดแป๊บแล้วตัดสินใจกดรับสาย ”ฮัลโหล”
ที่โรงพัก สมรเกาะลูกกรง แหกปากลั่นอีก “นังจิ๋ว!! อีกลูกทรพี!! ห้าพันแค่นี้ไม่ยอมช่วยแม่เอ็งงงง อีลูกอกตัญญู ข้าจะประกาศให้โลกรู้”
จิ๋วนั่งจ๋อยอยู่กะเมฆ เมฆลุกพรวด “ไม่จริงนะน้า..”
จิ๋วตะปบดึงเมฆนั่งลง “ไม่ต้องไปยุ่งกะเค้าน่า”
“ก็จิ๋วอกตัญญูที่ไหนกัน วันๆ ทำแต่งานหาเงิน น้าหมอนนั่นแหละวันๆ เล่นแต่ไพ่”
สมรตะโกนด่า “ไอ้เมฆ!! ไอ้ปากมอม!! เอ็งด่าอะไรข้า ข้าได้ยินนะเว้ย!! หนอย..ไอ้นี่!!!ไม่มีเงินแล้วยังปากหมา”
“ไง?? สมน้ำหน้า!! บอกแล้วว่าอย่าไปยุ่ง”
เมฆเบาเสียงลง “อะไรวะ?? อยู่ตั้งไกลยังได้ยิน”
สมรตะโกนอีก “ได้ยินสิเว้ยยย!! ไอ้เมฆ!! ด่าอะไรข้าอีก”
“เฮ่ย..” เมฆมองจิ๋วอย่างไม่อยากจะเชื่อ จิ๋วยักไหล่ แบบเป็นเรื่องธรรมดา
“นังจิ๋ว!! ข้าฉี่จะราดแล้วนะเว้ย!!! ตกลงหาคนมาช่วยข้าได้ย้างงงง??? นังจิ๋ววววว!!!”
จิ๋วหมดความอดทน ลุกพรวดขึ้น “แม่!!!”
“จิ๋ว!!!” จิ๋วกำลังจะก้าวไปลุยกับแม่ก็ชะงักหันกลับมามอง อุไรวรรณก้าวเข้ามาหยุดยืน
จิ๋วอึ้ง ตาโตก่อนจะยิ้มแฉ่ง “ไร!!! เจ้ไร จริงๆ ด้วย!!”
จิ๋ววิ่งเข้ากอดอุไรแน่นด้วยความดีใจ ขณะที่อุไรวรรณยังทำตัวไม่ถูกเท่าไหร่
มุมหนึ่งบริเวณโรงพัก อุไรวรรณตกใจ “อะไรนะ?? ห้าพัน!!!”
จิ๋วหนักใจ “เดี๋ยวนะ..อย่าเพิ่งโกรธ..คือ..จิ๋วรู้ว่ามันน่าเกลียด ไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน จู่ๆ ก็โทรไป” จิ๋วหลุดปาก “ทวงเงิน” อุไรวรรณหันมองขวับ “เอ่อ..ขอโทษนะเจ้ อย่าว่าจิ๋วทวงเลย แต่..มันจำเป็นจริงๆ ไม่งั้นจิ๋วก็คงไม่โทร.ไปกวนเจ้หรอก” อุไรวรรณถอนใจเฮือกแบบเซ็งๆ จิ๋วพูดอย่างเกรงใจ “จิ๋วไม่คิดจะกวนเจ้จริงๆ” จิ๋วรู้สึกผิด “ตอนแรกกะจะโทร.ไปหาเจ้ฟ้า..” อุไรวรรณหันขวับทันที จิ๋วพูดไปเรื่อยๆ “แต่เกรงใจเพื่อนเจ็บอยู่แล้ว เรายังจะโทรไปยืมเงินอีก”
อุไรวรรณโพล่ง “ดีแล้วที่ไม่โทร!!!”
จิ๋วอึ้งไป “จนป่านนี้แล้ว ยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีกเหรอ??”
“แกคิดว่าที่ฟ้ามันทำไว้กับฉัน ฉันจะลืมได้ง่ายๆ งั้นเหรอจิ๋ว??”