บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 6 หน้า 4

"จ้ะ..."

"ม๊าจะไม่ยอมให้ป๊าเอาถิงไปใช้หนี้เด็ดขาด..."

"ชั้นก็ไม่ยอมหรอกม๊า...ชั้นจะตั้งใจร้องเพลงให้ดีที่สุด...ถ้าชั้นชนะ เราก็จะมีเงินไปใช้หนี้"

"ม๊าเชื่อว่าถิงต้องทำได้" เกลียวดึงถิงถิงเข้ามากอด ก่อนจะพูดเบาๆ "ถึงเราจะจน...จะลำบากแค่ไหน...ม๊าก็ไม่เคยคิดจะขายลูกกิน...ศักดิ์ศรีความเป็นคนสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น"

ถิงถิงกอดกระชับเกลียว สีหน้ามีความมุ่งมั่น ว่าจะต้องทำอย่างที่แม่สอนจริงๆ

ถิงถิงยืนเศร้าๆ อยู่คนเดียว บริเวณไม่ห่างจากบ้านนัก ค่อยๆ สูดลมหายใจเหมือนจะให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะปรับสีหน้าตัวเองให้มีความสุข พร้อมๆ กับเริ่มร้องเพลง “เถียนมีมี่” ถิงถิงร้องเพลงไปได้สักครู่ เสียงร้องของเอกภพก็ดังขึ้นร้องคลอกันไป ถิงถิงได้ยินเสียงก็หยุดร้องทันที หันไปมอง เห็นเอกภพเดินออกมาจากมุมตึก

"คุณ..." ถิงถิงตกใจ

"ทำไมไม่ร้องต่อล่ะ"

"คุณมาได้ยังไงเนี่ย แล้วมาทำอะไร"

เอกภพเดินเข้ามาตรงหน้าถิงถิง มองถิงถิงด้วยแววตารักใคร่ พูดเสียงอ่อนโยน "ผมมาหาคุณ..."

“แต่ชั้นว่า คุณมาหาเรื่องมากกว่า...ถ้าป๊าชั้นออกมาเห็นคุณจะทำยังไง"

“ผมก็จะบอกป๊าคุณว่าผมรักลูกสาวป๊า...สงสารผมเถอะครับ...ผมอยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีถิงถิง"

ถิงถิงส่ายหน้าอย่างระอาในความดื้อของเอกภพ “ชั้นว่าคุณคงพูดไม่จบหรอก...แค่ประโยคแรกป๊าก็เอาไม้ฟาดคุณแล้วล่ะ..."

"ผมยอม...เจ็บมากกว่านี้ผมก็ยอม"

"ตามใจ..."

ขาดคำถิงถิง เสียงอาเปียวเมาๆ ตะโกนมา พร้อมกับเดินออกมาด้วย "ถิงถิง...อาถิง" ถิงถิงตกใจดึงตัวเอกภพไปแอบไว้มุมด้านนึง ทำให้เอกภพกับเธอแนบชิดกัน ตอนแรกถิงถิงยังไม่ทันรู้สึกถึงความใกล้ชิด เพราะมัวแต่ห่วงว่าอาเปียวจะเห็นว่าเอกภพมา อาเปียวเดินมามองซ้ายมองขวา ตะโกนเรียก "ถิง...นังถิง...ไปไหนของมันวะ"

เกลียวเดินตามออกมา "เฮีย...เฮียจะเอาอะไร"

“อาถิงมันไปไหน...เดี๋ยวหาย...เดี๋ยวหาย มันจะหลบหน้าอั๊วใช่มั้ย"

"ลูกมันจะหลบหน้าเฮียทำไม...เฮียจะเอาอะไรก็บอกมา เดี๋ยวชั้นเอาให้"

"ข้าวต้มมันเย็น...อั๊วจะกินข้าวต้มร้อนๆ"

"เดี๋ยว...ชั้นอุ่นให้...ไป๊...เข้าบ้านเถอะ" เกลียวดึงอาเปียวเดินกลับเข้าไป

เอกภพมองถิงถิง ซึ่งมีสีหน้ากังวลกลัวอาเปียวจะจับได้ ก็ซาบซึ้งกับท่าทางห่วงใยของ ถิงถิง ถิงถิงค่อยๆ ชะโงกออกดู เห็นว่าอาเปียวเดินกลับเข้าไปแล้วก็ทำท่าโล่งอก หันมามองเอกภพ ซึ่งหน้าชิดกัน ถิงถิงชะงัก สบตากับเอกภพนิ่ง

"ขอบคุณนะ...ที่ช่วยผม...ห่วงผม" เอกภพพูดเสียงกระซิบ

“ชั้นห่วงตัวเองต่างหาก..." ถิงถิงพูดเสียงเบาๆ ขยับตัวออกห่าง

เอกภพค่อยๆ ปล่อยอีกฝ่ายอย่างเสียดาย ทั้งคู่ยังยืนนิ่งสบตาอยู่